Άγια Νύχτα… (άλλως «Χριστουγεννιάτικη ιστορία»)

Στους παλιότερους αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου ο συνάδελφος και φίλος Νικήτας Κακκαβάς είναι γνωστός από κείμενα του, που έχουν δημοσιευθεί εδώ (Η μυστική πατρίδα και Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο). Σήμερα, με μεγάλη χαρά (ανα)δημοσιεύω το διήγημα του "Άγια Νύχτα", μια διαφορετική Χριστουγεννιάτικη ιστορία, από την υπό έκδοσιν, εξαιρετική, συλλογή διηγημάτων "Το Ποτέ και το Τίποτα" (εκδόσεις Ιδιωτική Οδός).
Σκληρή τρυφερότητα, λογοτεχνική εν-αισθησία, ποιητικός ρεαλισμός.

                                                                            Χρόνια Πολλά σε όλους με υγεία και δημιουργικότητα.

Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων ο αστυνόμος Αρσενίου έχει βάρδια στον Αστυνομικό Τμήμα Κρυσταλλοπηγής. Στην περιπολία συλλαμβάνει έναν νεαρό Αλβανό λαθρομετανάστη, τον
Agim. Λίγο πριν επιστρέψουν στο κρατητήριο ο Αρσενίου παίρνει μια απρόσμενη απόφαση…

Κανείς δεν τον ρώτησε
αν ήθελε να γεννηθεί καταδότης.
Όμως, σκέφτονταν,
πως αν δεν πρόδιδε
δεν θα υπήρχε Σταύρωση
δεν θα υπήρχε Ανάσταση
Χωρίς Ισκαριώτες
νόμους δε θα ‘χαν οι σταυρωτές.

Δ. Νικορέτζος «Το παράπονο του Ιούδα»

Ποιος θα διατυπώσει την αισιόδοξη αφήγηση;.... Tα ξύλινα τείχη

Ενθουσιασμός φως εν τη ψυχή ποιεί προς το μέλλον

Πλούταρχος

Η βάση της αισιοδοξίας είναι αγνός τρόμος

Οscar Wilde

Aν κοιτάξεις για πολύ ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα

Friedrich Nietzsche

H απαισιοδοξία ποτέ δεν κέρδισε καμία μάχη

                                                                                    Dwight Eisenhower

                                                                                    Eίμαι απαισιόδοξος λόγω ευφυϊας και 

                                                                                    αισιόδοξος λόγω θέλησης

                                                                                    Αntonio Gramsci


Υπάρχουν δύο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα-πραγματικότητες που με παρακίνησαν στη συγγραφή του παρόντος σημειώματος, κυρίως γιατί σε δεύτερη ανάγνωση, αισθάνομαι ότι σχετίζονται μεταξύ τους. 

Disziplin über alles. Ποιο είναι το πραγματικό νόημα της πειθαρχίας;

H σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. της προηγουμένης εβδομάδας αντιμετωπίσθηκε στη χώρα μας με λιγότερο επικοινωνιακό θόρυβο και με σαφώς λιγότερη δραματοποίηση απ'ότι οι προηγηθείσες (του Μαρτίου, του Ιουλίου και του Οκτωβρίου). Οι λόγοι της σχετικά "χλιαρότερης" υποδοχής των αποτελεσμάτων της συνόδου αυτής από ελληνικής πλευράς είναι δύο κυρίως: αφ'ενός
δεν ήταν η Ελλάδα αυτή τη φορά και η εξυπηρέτηση του χρέους της το κυρίαρχο θέμα και αφ'ετέρου είχαμε μόλις λάβει τη "δόση μας" (την περίφημη έκτη δόση... θρίλερ). Ανεξάρτητα όμως από την οπτική του ελληνικού πολιτικού "συστήματος" και των ελληνικών ΜΜΕ στα ευρωπαϊκά δρώμενα, η τελευταία αυτή σύνοδος κορυφής υπήρξε πιθανότατα η πιο σημαντική (τόσο για τις αποφάσεις που ελήφθησαν, όσο και για εκείνες που δεν ελήφθησαν) για το μέλλον της ΕΕ και του κοινού νομίσματος από τη συνθήκη του Μααστρίχτ και εντεύθεν και, υπό την έννοια αυτή, έχει νομίζω νόημα μια απόπειρα αποτίμησης των αποτελεσμάτων της.

Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο

To κείμενο αυτό είναι του συναδέλφου Νικήτα Κακκαβά και το (ανα)δημοσιεύω με ιδιαίτερη χαρά.

Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο ¹

(άλλως «Φουρφούρας Web TV  vs   Φούφoτων των παραθύρων της κανονικής ΤV»)

γράφει ο Νικήτας Π. Κακκαβάς

Καρδιολόγος 

Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει το μέλλον.

Graham Green, Βρετανός συγγραφέας

       

            Όποιος μεγάλωσε στη φυλακή, τη φυλακή θυμάται.                                                                                                         

                                                                         Όποιος μεγάλωσε στο παλάτι, το παλάτι θυμάται.                                                                                                 

Ινδική παροιμία

        Σε κάθε σχολείο ανάμεσα στους δέκα-είκοσι δασκάλους υπάρχει και ένας που ξεχωρίζει. Ένας δάσκαλος που τον θυμόμαστε για χρόνια μετά, μέχρι τα γεράματα μας, με αγάπη και αληθινή συγκίνηση. Ένας δάσκαλος που κατάφερε να τρυπώσει στο άβατο της παιδικής μας ψυχής και έφερε ένα εντελώς νέο φως. Και χάρη σ' αυτό το «Δεύτε λάβετε φως» - φως μικρού κεριού ή ολόλαμπρου ήλιου δεν έχει σημασία -  μέσα στην κυνικότητα και στην αδιάφορη καθημερινότητα του ενήλικα, που μοιραία όλοι μεταμορφωθήκαμε, διασώζεται και αχνοφέγγει ακόμα ό,τι καλό διαθέτουμε εντός μας.

Αdeus Socrates

Υπάρχουν ορισμένα γεγονότα, που ενώ, δεν τα βιώνει κανείς με ενεργό προσωπική συμμετοχή, μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στην μνήμη, και θυμάται με λεπτομέρεια που ήταν και τι έκανε όταν συνέβησαν. Σαν τέτοιο γεγονός περιγράφεται από πολλούς η κατάρρευση των διδύμων πύργων. Για μένα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

 Ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα του 1982 στο πατάρι ενός βενζινάδικου στην Κοζάνη. 3-4 πιτσιρικάδες, που νομίζαν ότι αρχίζουν να γίνονται άνδρες και 3-4 άνδρες που δεν είχαν πάψει να αισθάνονται πιτσιρικάδες. Τα μάτια καρφωμένα στην μικρή οθόνη (που στην έγχρωμη εκδοχή της, είχε λίγους μήνες πριν μπει στη ζωή μας), οι καρδιές όλων μας συντρόφευαν την προσπάθεια της ομάδας με τα κίτρινα-μπλε, που μάγευε στα ισπανικά γήπεδα του Μουντιάλ του ’82. Δεν ήταν μόνο, ότι επρόκειτο για τη θεαματικότερη ίσως εθνική ομάδα που πάτησε ποτέ το χορτάρι ποδοσφαιρικού γηπέδου, ήταν και η μυθική σχεδόν διάσταση που είχαν στα μάτια μας οι μάγοι από την Λατινική Αμερική (Βραζιλιάνοι και Αργεντίνοι), για τους οποίους ακούγαμε και διαβάζαμε, αλλά βλέπαμε σε δράση από σπάνια έως καθόλου. Η αποκλειστικά κρατική τότε τηλεόραση μετέδιδε ποδοσφαιρικούς αγώνες με το σταγονόμετρο (κυρίως αγγλικό πρωτάθλημα ένα αγώνα κάθε Σάββατο, τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας, τους τελικούς των ευρωπαϊκών κυπέλλων και τα λιγοστά παιχνίδια των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη) και οι λατινοαμερικάνοι άσσοι που βλέπαμε για πρώτη φορά εκείνο το καλοκαίρι ήταν για μας φρούτο...εξωτικό. Τη Βραζιλία εκείνη την ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα. Από το συγκλονιστικό παιχνίδι των ομίλων κόντρα στην ισχυρή ΕΣΣΔ, όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ με ένα σουτ του Μπαλ από το ...Κίεβο που «έπνιξε» ένας απίστευτης ανικανότητας Βραζιλιάνος τερματοφύλακας ο Βαλντίρ Πέρεζ.

Η ευρωπαϊκή αντίληψη της Ελλάδας (Από τον Βύρωνα στα PIIGS)

Τι είναι ο Ευρωπαίος; 
Είναι αυτός που έχει υποστεί φιλοσοφικά την επίδραση της αρχαίας ορθολογιστικής σκέψης, που έχει ζήσει με την ιουδαϊκοχριστιανική πνευματικότητα κι έχει υποστεί την επίδραση της ρωμαϊκής διοίκησης και των ρωμαϊκών θεσμών. 
Αθήνα, Ιερουσαλήμ και Ρώμη. 
Η κατανόηση, η συνείδηση, ο νόμος.
Χωρίς αυτά δεν υπάρχει Ευρώπη.


Paul Valery 
(Γάλλος ποιητής και φιλόσοφος, 1871-1945)


Το κείμενο αυτό αποτελεί τη φυσική συνέχεια του προηγουμένου (Η ελλαδική αντίληψη της Ευρώπης (No money, no honey)), αν και θα πρέπει εξ’αρχής να ομολογήσω, ότι μεθολογικά δεν είναι ορθό να επιχειρείς να προσεγγίσεις την οπτική του παρατηρητή σε ένα σύστημα, όπου είσαι ο παρατηρούμενος. Επειδή όμως οι σχέσεις των ανθρώπων και των κοινωνιών δεν διέπονται κατά απόλυτο και μονοσήμαντο τρόπο από τους νόμους της φυσικής, θα επιχειρήσω μια προσέγγιση στον τρόπο θέασης της Ελλάδας από τους Ευρωπαίους εταίρους της.
Το ζήτημα μπερδεύεται ακόμη περισσότερο όταν τεθούν περισσότερα ερωτήματα, όπως: Όταν λέμε Ευρώπη τι εννοούμε; Είναι ίδια η αντίληψη των Ισπανών ή των Πορτογάλων με αυτή των Γερμανών ή των Ολλανδών; Είναι η προσέγγισση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αντιπροσωπευτική των απόψεων των κοινωνιών τους; Τι αντιλαμβάνονται αυτοί ως Ελλάδα; Διαχωρίζουν (και μάλιστα ανέκαθεν) τους αρχαίους από τους νέο-έλληνες; Mήπως οι συζητήσεις, οι κραυγές, οι υπερβολές, τα συνεχή δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο και το διαδίκτυο σχετικά με την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι απλώς ένα σύμπτωμα του πανικού και του φόβου όλων, μπροστά στην ανεξέλεγκτη (όπως εξελίσσεται) δυναμική της κρίσης;

Ας προσπαθήσουμε να δούμε το θέμα νηφάλια.

Η ελλαδική αντίληψη της Ευρώπης (No money, no honey)

To 1997 o Σωτήρης Γκορίτσας γύρισε το «Βαλκανιζατέρ», μια έξυπνη κωμωδία-ταινία δρόμου που γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Στην ταινία δύο τριανταπεντάρηδες φίλοι με οικονομικά προβλήματα ξεκινούν από μία επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας με ένα παλιό αυτοκίνητο για να πραγματοποιήσουν ένα «μεγάλο κόλπο», που θα τους επέτρεπε να «πιάσουν την καλή». Το σχέδιο περιελάμβανε μετάβαση στη Βουλγαρία, όπου θα μετέτρεπαν ένα ποσό χρημάτων που είχαν συγκεντρώσει από δραχμές σε λέβα και ακολούθως στην Ελβετία, όπου θα μετατρέπονταν τα λέβα σε δολάρια και με κάποιο μαγικό και εν πολλοίς ακατανόητο τρόπο θα πολλαπλασίαζαν το αρχικό τους κεφάλαιο, ξεγελώντας ταυτόχρονα τους «καθυστερημένους βαλκάνιους» Βούλγαρους αλλά και τους «κουτόφραγκους» Ελβετούς τραπεζίτες. Όπως αντιλαμβάνεσθε, το σχέδιο της ελληνικής ατσιδοσύνης απέτυχε παταγωδώς, το ταξίδι όμως αυτό, ωφέλησε τους δύο φίλους ως σουρεαλιστική (είναι η αλήθεια) πορεία προς την αυτογνωσία αλλά και ως περαιτέρω σφυρηλάτηση της φιλίας τους. Η κορυφαία ίσως σκηνή της ταινίας εκτυλίσσεται στη Ζυρίχη, όπου, αφού εντοπίζουν τη συγκεκριμένη τράπεζα, όπου σύμφωνα με «ασφαλείς» πληροφορίες που είχαν, θα μπορούσαν να κάνουν την νομισματική ανταλλαγή με επωφελή γι’αυτούς ισοτιμία, αποφασίζουν να παρκάρουν τη σακαράκα τους ακριβώς έξω από το κτίριο της τράπεζας και πάνω στις γραμμές του τραμ. Σύντομα το τραμ έρχεται, ο οδηγός του αντιμετωπίζει, πιθανότατα για πρώτη φορά στην καριέρα του ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο να του κλείνει το δρόμο, δημιουργείται σύγχυση, ένας βλοσυρός τροχονόμος πλησιάζει να δει τι γίνεται και ο εξερχόμενος βιαστικά από την τράπεζα συμπατριώτης μας «επενδυτής» ζητά με ύφος ταλαιπωρημένης οικειότητας την κατανόηση του εμβρόντητου τροχονόμου με την ατάκα: «Μισό λεπτάκι, ρε φίλε», σε άπταιστα ελληνικά, με ταυτόχρονη επίδειξη των τελευταίων δύο φαλάγγων του δείκτη του.
Η σκηνή αυτή σκιαγραφεί, παρωδώντας εκπληκτικά, όλη την προβληματική που μπορεί να αναπτύξει κανείς για την αντίληψη των σχέσεων μας με την Ευρώπη.

Η δύναμη των λέξεων (μετά ενδεικτικού ετυμολογικού λεξικού ρητορικής κενολογίας)

«Λόγοισι πτερούνται; Υπό λόγων ο νους μετεωρίζεται επαίρεται τ' άνθρωπος».


Οι λόγοι δίνουν φτερά; Με τα λόγια ο νους υψώνεται και αναπτερώνεται ο άνθρωπος.

Αριστοφάνης, Όρνιθες, στ. 1446 


Βρήκα την παραπάνω μικρή ταινία ιδιαιτέρως συγκινητική και εξ' αυτού του λόγου πολύ αποτελεσματική στην μετάδοση του μηνύματος της. Ταυτόχρονα συνειδητοποίησα ότι αυτό από μόνο του συνιστά οξύμωρο: η ταινία (άρα η κινούμενη εικόνα, με τη συνοδεία όμορφης μουσικής εν προκειμένω) επιδιώκει και το επιτυγχάνει, να τονίσει και να αποδείξει την τεράστια δύναμη των λέξεων, του λόγου, η καταλυτική της όμως επιτυχία αναιρεί ίσως το μήνυμα της. Ένα βίντεο 1,5 λεπτού επιτυγχάνει, όσα θα χρειάζονταν εκατοντάδες λέξεις για να τεκμηριώσουν. Άρα μήπως όντως τελικά ζούμε στην εποχή της απόλυτης επικυριαρχίας της εικόνας επί του λόγου (ίσως και επί της λογικής); Μήπως περισσότερο δίκιο από τον Αριστοφάνη είχε ο Ηράκλειτος, που έλεγε «Οφθαλμοί των ώτων ακριβέστεροι μάρτυρες» ; Mπορεί και να είναι έτσι, αλλά αν ξαναδείτε το βιντεάκι πιο προσεκτικά, θα προσέξετε, ότι όλη σχεδόν η ισχύς του κρύβεται στην επιγραφή (στις λέξεις, τον λόγο) που έγραψε η κοπέλα στο χαρτόνι του τυφλού γέροντα (αυτό δεν περιμένατε να διαπιστώσετε όσο το παρακολουθούσατε;) Τα άλλα όλα ήταν σκηνοθεσία, έξυπνη βέβαια και ευρηματική, αλλά χωρίς τον λόγο θα έμενε εκκρεμής και άνευ νοηματοδότησης.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης Revisited

Πριν από 1,5 μήνα έγραψα ένα κείμενο με τίτλο "το σύνδρομο της Στοκχόλμης" με αφορμή δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης περί της αγαθής τύχης της χώρας, που υπάρχει η τρόικα που μας συνδράμει και μας επιβλέπει, παρομοιάζοντας την κατάσταση μας, με αυτή των θυμάτων απαγωγών ή ομηρείας που αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη-αλλόκοτη ψυχολογική σχέση εξάρτησης-ταύτισης και ανομολόγητης συμπάθειας-θαυμασμού προς τους θύτες της αιχμαλωσίας τους και από τους οποίους εξαρτώνται για την επιβίωση τους. Μία αναγνώστρια έκανε τότε την εξής παρατήρηση: "το εν λόγω σύνδρομο το εμφανίζει η κυβέρνηση και όχι ο λαός". Το σχόλιο ήταν λογικό. Άλλωστε, οι δηλώσεις που είχαν αποτελέσει αφορμή για το κείμενο-παραλληλισμό που είχα γράψει είχαν γίνει από κυβερνητικό αξιωματούχο. Υπό το κράτος και την επιρροή των εξωφρενικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο ιστορικό δεκαήμερο, επανέρχομαι στο θέμα για να το επανεξετάσω, στερούμενος, πρέπει να ομολογήσω, της ψυχραιμίας και της νηφαλιότητας που επιδιώκω συνήθως στο γραπτό λόγο.

Ευτυχώς επτωχεύσαμεν ή δυστυχώς (ξανά) διασωθήκαμε

Έγραφα πριν από λίγες ημέρες: «Ή μήπως δεν εκφράζεται δημοσίως η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, για να προσπαθήσει μετά την ανακοίνωση σε αυτήν από τους εταίρους μας της "τελικής λύσης", να ξανά-θριαμβολογήσει ότι έσωσε την πατρίδα για μία ακόμη φορά; Όταν δεν έχεις ξεκαθαρίσει εκ των προτέρων τις επιδιώξεις σου εν'όψει μιας "διαπραγμάτευσης" (για να κάνουμε και λίγο χιούμορ), μπορείς μετά το πέρας της να εμφανίσεις οιοδήποτε αποτέλεσμα ως επιτυχία».
Οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης δεν ήταν δύσκολο να προβλεφθούν. Ότι θα βαφτιζόταν εθνοσωτήριο σχεδόν, ότι ακριβώς χαρακτηριζόταν «τεράστιο λάθος για την χώρα» (από τον υπουργό οικονομικών) και «καταστροφή για τους έλληνες πολίτες» (από τον Πρωθυπουργό) ήταν απολύτως βέβαιο. Σε άλλες εποχές θα μπορούσαμε να εντάξουμε τη ρητορική αυτή στη συνήθη πολιτική-κομματική επικοινωνιακή διαχείριση με την πρακτική της ωραιοποίησης της πραγματικότητας από την εκάστοτε κυβέρνηση. To πρόβλημα, για την ακρίβεια ο ιστορικών διαστάσεων κίνδυνος, απορρέει από το γεγονός, ότι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι καθόλου συνήθης, βρισκόμασθε στη δυσχερέστερη θέση που έχει βρεθεί η χώρα εδώ και δεκαετίες και τα φθηνά ρητορικά σχήματα και οι λεκτικές ακροβασίες που βαφτίζουν π.χ. την χρεοκοπία, ελάφρυνση χρέους, διαρρηγνύουν και τα τελευταία νήματα στοιχειώδους εμπιστοσύνης των πολιτών στο λεγόμενο πολιτικό σύστημα συλλήβδην, με την προοπτική να προκύψει συντομότατα απόλυτο έλλειμμα πολιτικής διεύθυνσης, και μάλιστα στην χειρότερη δυνατή στιγμή. Δεν μου αρέσει καθόλου να κινδυνολογώ, αλλά το ενδεχόμενο να καταστεί πολύ γρήγορα η χώρα "μη κυβερνήσιμη" (από οιονδήποτε, ας μην πλανώνται οι επιτελείς της αξιωματικής αντιπολίτευσης) είναι ορατό. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τα πρόσφατα γεγονότα στις παρελάσεις; (για τα περί υποκίνησης από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο έχω να πω τα εξής: εν μέσω καταιγίδας και με ένα μπιτόνι βενζίνης να προσπαθήσεις, φωτιά δεν θα ανάψει, με ζέστη και αέρα αρκεί και ένα τσιγάρο για να καεί το σύμπαν). Μια χαοτική, αυτοκαταστροφική, κοινωνική έκρηξη είναι πιθανότατα επί θύραις.

28η Οκτωβρίου. Η ματιά των ποιητών

Απόσπασμα από την Πορεία προς το Μέτωπο  από το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη.


Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.

Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ' αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.

Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετο, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ' την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως τό 'χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως. 

Η μυστική πατρίδα

To παρακάτω κείμενο είναι του συναδέλφου καρδιολόγου Νικήτα Π. Κακκαβά. Μου το έστειλε ηλεκτρονικά και μου επέτρεψε να το δημοσιεύσω στο παρόν ιστολόγιο. 

Zήτω η Ελλάδα και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό.

Ελασσόνα, Λειβαδιά, Μελβούρνη, Μόναχο,
Αλαμάνα και Γραβιά, Αμέρικα,
Βελεστίνο, Άγιοι Σαράντα, Εσκι Σεχήρ,
Κώστας, Κώστας, Μανώλης, Πέτρος, Γιάννης, Τάκης,
Πλατεία Ναυαρίνου, Διοικητηρίου κι Εξαρχείων,
Αλέκος, Βασίλης, Άγγελος,Μπιζανίου κι Αναλήψεως, Αγίας Τριάδος και 25ης Μαρτίου. 
                                                Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει.                                               
                                               Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που                                                   
                                               πηγαίνει

                                              ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ – Τσάμικο

 Υπάρχουν δυο Ελλάδες. Αυτή που εξαναγκάζεται και τους ίδιους τους υπηκόους της να καταπονεί και σ’ έναν διεθνή χορό μεταμφιεσμένων να μετέχει με το φόρεμα της Ευρωπαίας. Και υπάρχει η άλλη, που εξακολουθεί να υπακούει στον Ηράκλειτο και στον Μακρυγιάννη. Η πρώτη μπορεί να καταλυθεί μια μέρα. Η δεύτερη, ακόμη κι αν μείνει χωρίς υπόσταση, ποτέ.                                                                                                    

    Τουλάχιστον εγώ, γι΄ αυτήν υπάρχω.  (…)  Η Ελλάδα η δική μου δεν είναι η τρέχουσα

 ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ  - Συν τοις άλλοις

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα.

Μια Ελλάδα που δεν χρωστάει σε κανέναν και δε θα χρεοκοπήσει ποτέ!  

Λαθροβιώνει εντός της ελληνικής επικράτειας και φωσφορίζει στους εκτός της μητέρας πατρίδας τόπους: στην Αμερική, στην Αυστραλία, όπου γης υπάρχει Έλληνας. Μια γεωγραφία καρδιάς ορίζει τις συντεταγμένες της. 

Tην τοπιογραφία του ηλιόφωτου αυτού τόπου συνθέτουν απλά και καθημερινά πράγματα. Η μαρμαρυγή του ήλιου στα μάρμαρα του Παρθενώνα, τα παιδικά δειλινά στην Επίδαυρο μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, το ηλιοβασίλεμα στην  Οία, το πρώτο χιόνι στο Πισοδέρι,  το απότομο μονοπάτι στους Καλαρρύτες, λίγα τσιρώνια και ούζο στον Άγιο Αχίλλειο, η ποδηλατάδα στην Άνω Πόλη της Σαλονικής, ο ήχος της  σιωπής στην εκκλησία της Δημητσάνας, οι τσίγκινες στέγες του Νυμφαίου,  τα απόκοσμα Τζουμέρκα, μια ασέληνος θάλασσα στο Ρέθυμνο…

Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα

Η εβδομάδα αυτή που φθάνει στο τέλος της υπήρξε εξαιρετικά ταραχώδης και δραματική. Ξεκίνησε με την επιστολή-μανιφέστο τριών υπουργών και την παραίτηση ενός βουλευτή της κυβερνητικής πλειοψηφίας από το βουλευτικό του αξίωμα, ακολούθησαν συναντήσεις του Πρωθυπουργού, πρώτα με τους καναλάρχες και ακολούθως με τους αρχηγούς των κομμάτων, καθώς και τηλεφωνική επικοινωνία με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (για το ενδεχόμενο να "πάνε μαζί" στη σύνοδο κορυφής), συνεχίσθηκε με ογκωδέστατες (τις μεγαλύτερες εδώ και καιρό) διαδηλώσεις-συγκεντρώσεις που στιγματίσθηκαν για μία ακόμη φορά από τη δράση κουκουλοφόρων (των λεγόμενων γνωστών-αγνώστων), βάφτηκε με το αίμα ενός διαδηλωτή, επετεύχθη από την κυβέρνηση η ψήφιση του περίφημου πολυνομοσχεδίου, με απώλεια και διαγραφή μίας ακόμη βουλευτού και τέως υπουργού (και υπεύθυνη του οικονομικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ προεκλογικά-για να μην ξεχνιόμαστε), καθώς και διάφορες σπαραξικάρδιες τοποθετήσεις βουλευτών της πλειοψηφίας, ότι είναι η τελευταία υποτίθεται φορά, που ψηφίζουν με το πιστόλι στον κρόταφο.
Ποιο ήταν το υποτιθέμενο νόημα όλων αυτών; Ποιο ήταν το διακύβευμα; H ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, προϋπόθεση για την εκταμίευση της έκτης δόσης (σε αυτό το κακόγουστο ιδιότυπο μαρτύριο της σταγόνας), ώστε κατά δήλωσιν από του βήματος του κοινοβουλίου του ακαταπαύστως ρητορεύοντος Αντιπροέδρου-υπουργού οικονομικών να πάμε στη σύνοδο κορυφής για να διαπραγματευθούμε την λεγόμενη "τελική λύση" του προβλήματος του ελληνικού χρέους (γιατί όπως φαίνεται "ο πάτος που μπήκε στο βαρέλι" με την απόφαση της 21ης Ιουλίου ήταν και αυτός τρύπιος).

Deutschland ή μήπως Bundes Republik Europa?

Στο δημόσιο διάλογο που διεξάγεται στην χώρα τα τελευταία δύο χρόνια και αφορά τις αιτίες της κρίσης και τις πιθανές διεξόδους από αυτήν, έχουν διαμορφωθεί χονδρικά δύο κυρίαρχα και εν πολλοίς αντιμαχόμενα ρεύματα σκέψης: το πρώτο ερμηνεύει τη δεινή μας θέση ως κατ'εξοχήν αποτέλεσμα της οικοδόμησης  ενός σπάταλου, κλεπτοκρατικού, πελατειακού, κρατικίστικου, αντιπαραγωγικού μοντέλου  πολιτικής διεύθυνσης και κοινωνικής λειτουργίας και το δεύτερο επικεντρώνει την προσοχή του στην ασύδοτη, λεηλατική λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος διεθνώς και τις εγγενείς αντιφάσεις και καταλυτικές αδυναμίες της αρχιτεκτονικής του ευρώ. Αντιστοίχως οι ασπαζόμενοι την πρώτη άποψη φρονούν, ότι πρέπει να ακολουθήσουμε χωρίς δισταγμούς και αντιρρήσεις τα κελεύσματα της τρόϊκα, επιχειρηματολογώντας ότι αυτός είναι, αν και επώδυνος, ο μόνος υπαρκτός δρόμος εξυγίανσης και ανάκαμψης, ενώ οι οπαδοί της δεύτερης άποψης εκτιμούν ότι ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος, οδηγεί σε οικονομική και εθνική συρρίκνωση και υποτέλεια και ότι οι προσπάθειες της Ελλάδας είναι καταδικασμένες χωρίς μια αλλαγή πορείας της Ευρώπης και την υιοθέτηση ισχυρών πολιτικών ρυθμιστικών παρεμβάσεων στην αχαλίνωτη λειτουργία των αγορών. Η δική μου τοποθέτηση είναι ότι δεν υπάρχει απόλυτη ασυμβατότητα μεταξύ των δύο απόψεων αυτών, τουλάχιστον στο σκέλος ερμηνείας των αιτίων που μας έφεραν ως εδώ: η κρίση  που ξέσπασε το 2008 στην Αμερική ήταν αναμφίβολα αποτέλεσμα της πλήρους απορρύθμισης και ασυδοσίας των αγορών ομολόγων και παραγώγων και της άπληστης και ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς των golden boys των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των οίκων αξιολόγησης (ένα μοντέλο που έχω χαρακτηρίσει ως πλιατσικο-καζινο-καπιταλισμό), πέρασε όμως γρήγορα τις όχθες του Αντλαντικού πλήττοντας πρώτα και πιο καίρια τον πιο ευάλωτο (κυρίως με δική του ευθύνη) κρίκο της αλυσίδας του ευρώ, την μικρή μας πατρίδα. Από εκεί και πέρα ξεκινά το κρισιμότερο ίσως ζήτημα: πως αντιδράσαμε εμείς στην έλευση της κρίσης και της αδυναμίας δανεισμού της χώρας και πως αντιδράσαν οι εταίροι μας στη ζώνη του ευρώ σε ένα πρόβλημα που θέλοντας και μη, είναι και έγινε και δικό τους. Για τη δική μας αντίδραση έχουμε συζητήσει πολύ: κινήθηκε μεταξύ χαζοχαρούμενης απραξίας-παραλυσίας και ψοφοδεούς εθνικά ταπεινωτικής επαιτείας. Η αντίδραση όμως των εταίρων μας και ειδικά του ισχυρότερου εξ'αυτών, της Γερμανίας, δεν ήρθη δυστυχώς ούτε και αυτή στο ύψος των περιστάσεων.

Ήταν λάθος μας

Εξ αφορμής δημοσίευσης του προσχεδίου νόμου που αφορά την αλλαγή του τρόπου λήψης ιατρικών ειδικοτήτων και άλλα ζητήματα που αφορούν την ιατρική εκπαίδευση στην χώρα, επιθυμώ να καταθέσω ορισμένες σκέψεις, προεκτείνοντας και την συζήτηση περί αυτοκριτικής.
Όσοι φοιτούσαμε στις αρχές της δεκαετίας του '90 και πιο συγκεκριμένα το 1991 στις ιατρικές σχολές της χώρας, θυμόμασθε, ότι μια παραπλήσια με τη σημερινή νομοθετική πρωτοβουλία για το καθεστώς λήψης ιατρικής ειδικότητας είχε προσπαθήσει να αναλάβει ο τότε υπουργός Υγείας κύριος Σούρλας. Τότε δεν ήταν σχέδιο νόμου αλλά προεδρικό διάταγμα και προέβλεπε μέσες-άκρες τα εξής: κατάργηση της λίστας αναμονής για την έναρξη ειδίκευσης, θέσπιση εξετάσεων για το σκοπό αυτό, μεταβίβαση της αρμοδιότητας διενέργειας των εξετάσεων αυτών, όπως και του καθορισμού του αριθμού των ιατρών που θα ξεκινούσαν κατ'έτος την ειδίκευση τους, στις ιατρικές εταιρείες ανά ειδικότητα, δραστικό περιορισμό του αριθμού όσων θα ειδικεύονταν σε ειδικότητες άλλες πλην της Γενικής Ιατρικής, με μεσομακροπρόθεσμη κατεύθυνση ο ιατρικός πληθυσμός της χώρας μας να απαρτίζεται κατά 70% από γενικούς ιατρούς και κατά 30% από ειδικούς ιατρούς, με παράλληλη σταδιακή αναμόρφωση του συστήματος υγείας στα βρετανικά πρότυπα του GP (General Practicioner). Οι αντιδράσεις στο Π.Δ. Σούρλα ήταν καθολικές σχεδόν, το σύνολο των ιατρικών σχολών κατελήφθη επί πολλές εβδομάδες, το Π.Δ. απεσύρθη και το θέμα δεν ηγέρθη ξανά για τα επόμενα 20 χρόνια. Ο κύριος λόγος της έντονης και καθολικής (δεν αφορούσε μόνο τους αριστερούς) αντίδρασης των φοιτητών της ιατρικής της εποχής εκείνης, ήταν, ότι δεν υπήρχε καμία εμπιστοσύνη στο αδιάβλητο των εξεταστικών διαδικασιών που προωθούνταν (χαρακτηριστικά πέραν των γραπτών εξετάσεων προβλεπόταν και συνέντευξη των υποψηφίων), όταν μάλιστα, η διενέργεια των εξετάσεων θα ήταν αρμοδιότητα των ίδιων ανθρώπων, που με τις μεταγραφές φοιτητών εξωτερικού που ενέκριναν, υπερτετραπλασίαζαν τον αριθμό των φοιτητών των ιατρικών σχολών σε σχέση με τους δια πανελληνίων εξετάσεων εισαχθέντες. Θεωρήθηκε με δυο λόγια, ότι είχε μπει ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα.

Aπορίες ψάλτου... βηξ

Όχι, ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά μέσα σε αυτό τον καταιγισμό των εξελίξεων και εν αναμονή της λεγομένης «τελικής λύσης» του ελληνικού χρέους  (για την ιστορία ο όρος «τελική λύση»-Εndlosung  χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους ναζιστές και αναφερόταν στην εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού) και η οποία «τελική λύση» (hair cut, κούρεμα, κούρεμα και χτένισμα, κούρεμα με την ψιλή και διαπόμπευση, όπως κάναν κάποτε στους ''τεντυμπόιδες") κατά τα φαινόμενα απλώς θα μας ανακοινωθεί, ωσάν να μη μας αφορά, έχω ορισμένες αφελείς έως και παιδιάστικες απορίες, που θα ήθελα να μοιρασθώ με τον αναγνώστη.

Τι ακριβώς συνέβη και η «σωτήριος» για την Ελλάδα και την Ευρώπη απόφαση της 21/7 αποδεικνύεται ανεπαρκής;
Mήπως την είχαν «προεξοφλήσει οι αγορές», όπως με στόμφο επαναλαμβάνουν κάθε φορά οι οικονομικοί αναλυτές των καναλιών; Μήπως φταίει η παραλυσία της ελληνικής κυβέρνησης που δεν προωθεί με ταχύτητα τις αποκρατικοποιήσεις και τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που απαιτούν οι σεπτοί δανειστές; Τι έχει αλλάξει σε λιγότερο από 50 ημέρες και η λύση δεν είναι πλέον λύση; Είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι, επειδή το έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας, που αντιπροσωπεύει το 2% της ευρωπαϊκής θα είναι 8,7% κι όχι 7,8% του ΑΕΠ όπως προβλεπόταν, καθίσταται η συμφωνία της 21/7 (που σημειωτέον δεν αφορούσε μόνο εμάς, αλλά συνολικά την κρίση χρέους της ευρωπαϊκής περιφέρειας) ανεπαρκής και ενδεχομένως ανεφάρμοστη και έχουν πανικοβληθεί οι πολιτικές ηγεσίες και από τις δύο πλευρές του Αντλαντικού; Γιατί οι Αμερικανοί είναι τόσο ανήσυχοι και πιέζουν αφόρητα τη Γερμανία της Μέρκελ για γενναίες, πραγματικές λύσεις και γιατί οι Γερμανοί εκνευρίζονται και επιτίθενται στον Ομπάμα ; Είναι ανόητοι οι Αμερικανοί που προσπαθούν να αποφύγουν την λιτότητα και να αναθερμάνουν την οικονομία τους με πρακτικά μηδενικά επιτόκια και με το τύπωμα χρήματος,  κάτι που οι μονεταριστές του Βερολίνου και της ΕΚΤ αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι (υπάρχει λέει, κίνδυνος αύξησης του πληθωρισμού, λες και αυτό είναι το πρόβλημα της ευρωζώνης, αυτό μας μάρανε με άλλα λόγια);

Γενιά γέφυρα ή γενιά εκκρεμής;

Διάβασα προ μερικών ετών ένα καλογραμμένο και πολύ ευχάριστο (για τους συνομηλίκους μου δε, ιδιαίτερα διασκεδαστικό) βιβλίο του Κωνσταντίνου Καμάρα με τίτλο «πάρε το μηδέν» (εκδόσεις Ωκεανίδα), το πρώτο και ίσως το μόνο εισέτι που ασχολείται με τους ανθρώπους της γενιάς μας (χονδρικά τους γεννημένους από το 1965 έως το 1975, άλλως οι 35 έως 45 ετών σήμερα). Στο βιβλίο του ο Καμάρας καταγράφει με τρόπο ανάλαφρο και διασκεδαστικό εμπειρίες, βιώματα και συνθήκες που συνδιαμόρφωσαν τη γενιά μας σε διάφορους τομείς: παιδεία, τεχνολογία, μουσική, κινηματογράφος, media, διαφήμιση, κοινωνικά ήθη, ιδεολογικά ρεύματα, πολιτικές ιδέες και συνθήκες. Το βιβλίο εκδόθηκε το 2008, πριν η οικονομική κρίση περάσει τον Αντλαντικό και αποπνέει γλυκιά νοσταλγία και αισιοδοξία και όχι την αγωνία, την μελαγχολία ή την απόγνωση που κυριαρχούν πλέον στην περιρρέουσα (και όχι μόνο) ατμόσφαιρα.

Κάθε απόπειρα να ασχοληθεί κάποιος με τη γενιά του έχει εγγενή προβλήματα: είναι από δύσκολο έως αδύνατο να είναι αντικειμενικός και είναι πολύ εύκολο να ολισθήσει, είτε σε  συλλογικό ναρκισσισμό, είτε σε νοσταλγική εξιδανίκευση της νιότης του (ασφαλέστατο κλινικό κριτήριο ταχέως επερχομένου γήρατος). Θα το επιχειρήσω όμως για δύο κυρίως λόγους: πρώτον γιατί πιστεύω ότι η γενιά μας έχει πλέον κρίσιμο (ενδεχομένως και ιστορικό) ρόλο να παίξει και δεύτερον (και λιγότερο σημαντικό) γιατί ουδείς έχει πολυασχοληθεί με τη γενιά αυτή (όπως π.χ. με τη γενιά του’30, τη γενιά της εθνικής αντίστασης, του 1-1-4, του πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης, τη generation X ή τη γενιά των 700 -και σύντομα των 350- δραχμών...ε, συγνώμη, ευρώ). Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι και ρεαλιστές, δεν ασχολήθηκε κανείς με τη γενιά μας, γιατί δεν υπήρχε κανένας ιδιαίτερος λόγος να το πράξει: Η γενιά μας είναι  άχρωμη, άοσμη και άγευστη και στην πραγματικότητα δεν έχει κατορθώσει να αφήσει το στίγμα της στο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου.

Περί αυτοκριτικής

Σε πρόσφατο κείμενο μου περί της χρήσης πολεμικής-στρατιωτικής ορολογίας και φρασεολογίας στον πολιτικό λόγο είχα υποβάλει την ερώτηση: «Σε αυτόν τον πόλεμο ποιος ακριβώς είναι ο εχθρός;», για να λάβω από ένα καλό μου φίλο την απάντηση : «Ο δυσκολότερος όλων. Ο εαυτός μας και οι εδραιωμένες συνήθειες των τελευταίων 40 χρόνων». Ο ζόφος της οικονομικής κρίσης έφερε στην πραγματικότητα όλους τους έλληνες αντιμέτωπους με τον εαυτό τους και τις επιλογές τους. Η ελληνική κοινωνία είναι σαφές ότι αιφνιδιάσθηκε από το ξέσπασμα της κρίσης , από την σφοδρότητα της και κυρίως από την ταχύτητα των εξελίξεων, που δεν επέτρεψε την ανάλυση και και την αφομοίωση των γεγονότων και των αιτίων τους, πολλώ μάλλον δε, όταν ταυτοχρόνως προσπαθεί κανείς στοιχειωδώς να επιβιώσει. Το ερώτημα "τι είναι αυτό που μας συνέβη;" και "γιατί;" γρήγορα οδήγησε στο πιο θεμελιακό ερώτημα "τι είναι αυτό που κάναμε λάθος;" ή αν θέλετε "τι είναι αυτό που έκανα λάθος;" Σε συντροφιές, στο διαδίκτυο, και στον τύπο, τα τελευταία 2 χρόνια, λέγονται και γράφονται κάθε είδους προσωπικές και συλλογικές αυτοκριτικές προσεγγίσεις για πολιτικές, οικονομικές, επαγγελματικές, καταναλωτικές επιλογές από  όλων των ειδών και των αποχρώσεων τις ιδεολογικές, βιοφιλοσοφικές, ηθικές σκοπιές.

Νίκος Γκάτσος

Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου. Γνωστός στους περισσότερους από μας ως στιχουργός, έγραψε κατά τη διάρκεια της κατοχής (το 1943) μια και μοναδική ποιητική σύνθεση, την "Αμοργό" , η οποία θεωρείται η κορυφαία ίσως δημιουργία του ελληνικού υπερρεαλισμού, με τεράστια επίδραση στους νεότερους έλληνες ποιητές.
Ο Γκάτσος ανήκει σε μια γενιά δημιουργών, και ως ένα βαθμό παρέα, που περιλαμβάνει τους Χατζηδάκι, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Θεοδωράκη, Τσαρούχη, Κουν, Εγγονόπουλο, Μόραλη, που είναι η τελευταία ίσως με τέτοιου βεληνεκούς συνεισφορά στο νεοελληνικό πολιτισμό.
Πρόκειται επίσης για μια γενιά δημιουργών που διαλέχθηκε με ενάργεια και επιμονή με την ελληνική παράδοση αλλά και με τον μοντερνισμό και κατάφερε τελικά να διατυπώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση πολιτισμού για τη σύγχρονη εκδοχή αυτού που θα μπορούσε να αποκληθεί ελληνικότητα. Η ιδιαίτερη συνεισφορά του Νίκου Γκάτσου στο ρεύμα αυτό ήταν νομίζω η εισαγωγή της ποίησης στον στίχο των τραγουδιών και η συνδιαμόρφωση μαζί με τον Χατζηδάκι του κανόνα του ποιητικού τραγουδιού. Στίχος λυρικός αλλά ευθύβολος, πυκνός χωρίς να γίνεται δυσνόητος, ευαίσθητος και συνάμα περήφανος, άγγιξε βαθιά την ψυχή του μεταπολεμικού έλληνα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας από μας, που να μην έχει τραγουδήσει (και μάλιστα με κλειστά τα μάτια, όπως συμβαίνει όταν προσπαθούμε να δούμε πιο καθαρά εντός μας) στίχους του Νίκου Γκάτσου.

Άνθρωπος λιτός και αυστηρός στο βίο του, με ιδιαίτερο χιούμορ, όπως αφηγούνται όσοι τον γνώριζαν, έζησε μακρυά από τη δημοσιότητα και απέφευγε συνεντεύξεις, φωτογραφήσεις και γενικότερα την προβολή. Υπήρξε δημιουργικός σε όλη του τη ζωή και έγραψε στίχους για εκατοντάδες τραγούδια και μετάφρασε Λόρκα αλλά και θεατρικά έργα (Στρίντμπεργκ, Τενεσσί Γουίλιαμς).

Το σύνολο των στίχων του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη: "Όλα τα τραγούδια", και είναι διαθέσιμα και "εδώ" .

Ένα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για τη ζωή του μπορεί κανείς να παρακολουθήσει "εδώ" .

Πολύ ιδιαίτερης προσωπικής σημασίας για μένα είναι το τραγούδι του που ακολουθεί.
Ευχαριστούμε, κύριε Νίκο.

Bροντάει ο Όλυμπος αστράφτει ....ο Βούρος

Διάβαζα χθές, ότι ήταν η εβδομηκοστή επέτειος ίδρυσης του ΕΑΜ, της μεγαλύτερης αντιστασιακής οργάνωσης κατά τη διάρκεια της κατοχής, και με έναν αλλόκοτο και επιφανειακά ανεξήγητο τρόπο (ξέρετε τώρα πόσο μυστήριοι μπορεί να είναι οι λαβύρινθοι των συνειρμών) το μυαλό μου πήγε στους «αντάρτες» βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Έχει καταστεί εξαιρετικά σύνηθες πλέον, προ μιας κρίσιμης ψηφοφορίας στη Βουλή (μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, έκτακτα φορολογικά μέτρα κοκ) να αρχίζουν το σεργιάνι στους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς διαύλους διάφοροι «κοινωνικά ευαίσθητοι» βουλευτές της συμπολίτευσης (οι άλλοι φαίνεται είναι «κοινωνικά αναίσθητοι») για να εκφράσουν τη διαφωνία τους στα μέτρα που πρόκειται να εισαχθούν προς ψήφιση, δηλώνοντας πως ενδεχομένως θα τα καταψηφίσουν, πως έχουν τρομερό συνειδησιακό πρόβλημα, πως τα μέτρα αντίκεινται στην ιδεολογία τους, πως ενδέχεται να παραιτηθούν και εν τέλει αφού δημοσιοποιήσουν την υποτιθέμενη διαφωνία τους, πάνε στο κοινοβούλιο και....(οποία έκπληξις) τα ψηφίζουν.

Mόνο που εμείς δεν έχουμε...Μέσι

Τελικά οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες και ενίοτε πιο επικίνδυνες από ψεύδη. Καθίστανται δε, τόσο πιο επικίνδυνες, όσο πιο επίσημα και υψηλά ιστάμενα είναι τα χείλη που τις προφέρουν. "Kρίση δεν είναι αυτό που ζούμε σήμερα, δηλαδή η περικοπή μισθών, συντάξεων, εισοδημάτων. Αυτή είναι η προσπάθεια που κάνουμε να προστατευθούμε και να αποφύγουμε την κρίση. Η κρίση θα είναι η Αργεντινή του 2000: Η πλήρης διάλυση της οικονομίας, των θεσμών, του κοινωνικού ιστού και της παραγωγικής βάσης της χώρας", δήλωσε στους γνωστούς δραματικούς τόνους που έχει υιοθετήσει εσχάτως ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως μετά τη συνάντηση του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στον χορό, δε, αυτό της τρομοκράτησης των πολιτών εισήλθαν δυναμικά και άλλα στελέχη της κυβερνώσας παράταξης συνεπικουρώντας τον πληθωρικό αντιπρόεδρο. Και ενώ επεσείετο ο κίνδυνος "αργεντινοποίησης" της χώρας, ούτε 24 ώρες αργότερα ο, εν τινί μέτρω, πρωθυπουργεύων αντιπρόεδρος, επανήλθε με δριμείες παρατηρήσεις σε αυτούς που διακινούν συζητήσεις, σχόλια, σενάρια, φήμες για το χρέος της χώρας, θεωρώντας προφανώς ότι η διακίνηση-απειλή του σεναρίου "αργεντινοποίησης" από μέρους του δεν εμπίπτει στην κατηγορία της επικίνδυνης διακίνησης σεναρίων, που ο ίδιος κατήγγειλε.

Η περίπτωση του ακαταπαύστως ομιλούντος αντιπροέδρου είναι μια κλασσική περίπτωση ενός εξαιρετικά ευφυούς και έμπλεου ξεχειλίζουσας αυτοπεποίθησης ανθρώπου που παγιδεύεται από την ίδια του την ευστροφία και την ευγλωττία και χάνεται στους μαιάνδρους των κομψών ρητορικών σχημάτων. Όλα αυτά δεν θα συνιστούσαν ιδιαίτερο πρόβλημα (για τους άλλους, πλην του ιδίου), αν δεν του είχε ανατεθεί ο χειρισμός των θεμάτων της ελληνικής οικονομίας στην κρισιμότερη και δυσκολότερη περίοδο της μεταπολιτευτικής (τουλάχιστον) περιόδου. Ενδεχομένως θεώρησε, όταν διαδέχθηκε τον τελείως διαφορετικού στυλ τέως τσάρο της οικονομίας (λόγος κοφτός, στακάτος, βλέμμα παγωμένο, ύφος τεχνοκρατικό, μηδενική συναισθηματική δόνηση), ότι θα επιτύχει εκεί που εκείνος είχε αποτύχει, επειδή αυτός έχει μεγαλύτερη ευφράδεια και ενδεχομένως θα μπορούσε ρητορεύοντας να μπολιάσει το χολερικό κλίμα της βυθισμένης στην ύφεση ελληνικής οικονομίας με λίγη αισιοδοξία. Απέτυχε. Παταγωδώς. Και επειδή, "όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα", το τροπάρι άλλαξε: η ρητορική της αυτοπεποίθησης έγινε ρητορική κινδυνολογική. Ή το βουλώνετε και πληρώνετε ή η Ελλάδα θα γίνει Αργεντινή.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία και οικονομία μετά την υπαγωγή της χώρας στο πρόγραμμα διεθνούς οικονομικής βοήθειας-ελέγχου από την λεγόμενη τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και το ανά δίμηνο-τρίμηνο δραματοποιημένο ψυχόδραμα (ψευδο-χιτσκοκικής αισθητικής) στο οποίο υποβαλλόμεθα με την εκταμίευση της κάθε δόσης, έχει εύστοχα παραλληλισθεί από πολλούς με το εξευτελιστικό status ενός ναρκομανούς που αναζητά τη «δόση» του και προκειμένου να τη βρει είναι ικανός και έτοιμος να κάνει πραγματικά οτιδήποτε τσαλαπατώντας την προσωπική του αξιοπρέπεια, αδιαφορώντας για την οικογένεια του, εκθέτοντας τον εαυτό του και τους οικείους του σε κάθε είδους κίνδυνο. Ο ναρκομανής έχει απωλέσει τον έλεγχο της ίδιας του της βούλησης, το αυτεξούσιο του ως όν. Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρίσκεται και η πατρίδα μας.

Διαβάζοντας όμως τις χθεσινές δηλώσεις του ακαταπόνητου ρήτορος αντιπροέδρου της κυβερνήσεως (του χιουμοριστικώς αποκαλούμενου και «Πρωθυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ») από του βήματος του κοινοβουλίου (...ναι, αυτό το ίδιο βήμα που χρησιμοποιήθηκε και από τον τέως Πρωθυπουργό Κ. Σημίτη για να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς μετά την μακρά νύχτα των Ιμίων) περί της αγαθής μας τύχης ως έθνους, που έφερε στο δρόμο μας την τρόικα (άποψη, που όπως και η περίφημος ρήση «μαζί τα φάγαμε» του έτερου αντιπροέδρου, πέραν των προφανών πολιτικών σκοπιμοτήτων που εξυπηρετεί, διάχυση δηλαδή και εξίσωση των ευθυνών του πολιτικού προσωπικού με αυτές της κοινωνίας, απηχεί και τις απόψεις μιας σημαντικής μερίδας πολιτών, όπως όλες οι μισές αλήθειες) συνειδητοποίησα, ότι πιθανώς, εδώ βρισκόμασθε μπροστά σε μια άλλου τύπου διαταραχή: το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

STATE OF WAR

Τοποθετούμαι εξ’ αρχής.

Αντιπαθώ μέχρι αποστροφής την χρήση στρατιωτικής-πολεμικής φρασεολογίας και ρητορικής, για λόγους αισθητικής αλλά και ουσίας. Θεωρώ, ότι όσοι συστηματικά την χρησιμοποιούν ή περιστασιακά καταφεύγουν σε αυτήν, το κάνουν είτε για να υψώσουν τεχνητά το ανάστημα τους (οι «αρχιστράτηγοι» προκαλούν πάντα δέος), είτε για να εγκλωβίσουν συναισθηματικά το ακροατήριο τους.

«Βρισκόμαστε σε κατάσταση πολέμου» ελέχθη από πρωθυπουργικά χείλη στην συνέντευξη τύπου της ΔΕΘ, για να αιτιολογηθεί η ανάγκη αλλά και ο τρόπος επιβολής και είσπραξης του νέου φόρου στην ακίνητη περιουσία που είχε ανακοινωθεί εκείνη την ημέρα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός κήρυσσε (μεταφορικά) την χώρα σε κατάσταση πολέμου. Αρχές Μαρτίου του 2010, προ της προσφυγής μας στον μηχανισμό στήριξης, όταν ελήφθησαν τα πρώτα μέτρα λιτότητας με περικοπή των δώρων 13^ου και 14^ου μισθού (θεωρήθηκε τότε... εξωφρενικό), είχε χρησιμοποιηθεί επίσης η φράση «κατάσταση πολέμου». Τον Ουίνστον Τσώρτσιλ θυμήθηκε εχθές (Κυριακή πάλι, εσχάτως έχουν επιλεγεί οι Κυριακές για τέτοιου τύπου δραματικές ανακοινώσεις) ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης για να υποσχεθεί «ιδρώτα, αίμα και δάκρυα», ζηλώσας το κλέος του μεγάλου Βρετανού ηγέτη. Η επίκληση του πατριωτισμού των πολιτών σε τόσο κρίσιμες συγκυρίες και περιστάσεις όσο η σημερινή για την πατρίδα μας, είναι θεμιτή, ενδεχομένως και αυτονόητη.

Φαρμακευτικές νομοθετικές κυβισθήσεις-Πολιτική χωρίς (δραστική) ουσία

Συζητείται εδώ και καιρό, στα πλαίσια των προσπαθειών για την μείωση της υπέρογκης φαρμακευτικής δαπάνης της χώρας, η υποχρεωτική συνταγογράφηση των φαρμάκων ως δραστικών ουσιών. Τυχόν υιοθέτηση ενός τέτοιου μέτρου, θεωρείται βέβαιο ότι θα μείωνε την φαρμακευτική δαπάνη, αν και υπάρχουν έντονες αντιδράσεις από τους ιατρικούς συλλόγους (με αιτιάσεις που εκφράζουν σοβαρές ανησυχίες για την ασφάλεια των ασθενών) και την φαρμακευτική βιομηχανία (που κάνει λόγο για απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας). Σκοπός του παρόντος σημειώματος δεν είναι να εξετάσει την ουσία του μέτρου αυτού, ούτε τυχόν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα μιας σχετικής ρύθμισης (ενδελεχή συζήτηση μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο ιστολόγιο της ανεξάρτητης κίνησης ιατρών), αλλά να σχολιάσει τις πολιτικές πιρουέτες των τελευταίων ημερών που σχετίζονται με την συνταγογράφηση δραστικών φαρμακευτικών ουσιών.

Κοινωνικός αυτοματισμός και η μετεξέλιξη του σε κοινωνικό κανιβαλισμό

Ο όρος κοινωνικός αυτοματισμός εισήχθη στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη. Η πατρότητα του όρου κατά άλλους αποδίδεται στο Δημήτρη Ρέππα και κατά άλλους στον μεγάλο «στρατηγό» Θόδωρο Τσουκάτο (θα τον ενθυμείστε φαντάζομαι). Πρόκειται μέσες άκρες για την ακόλουθη φιλοσοφία και πρακτική διακυβέρνησης: όταν μια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα η τάξη αντιδρά (δικαίως ή αδίκως) σε μια ρύθμιση που την αφορά προσπαθούμε να στρέψουμε την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον της ή περιμένουμε αυτό να συμβεί λόγω των προβλημάτων και της ταλαιπωρίας που δημιουργούν στους υπολοίπους πολίτες τυχόν κινητοποιήσεις της επαγγελματικής ομάδας που αντιδρά και λόγω της συνήθους αβελτηρίας και υπερβολής των συνδικαλιστικών ηγεσιών των αντιδρώντων. Συνήθως χρονικά, προ της δημοσιοποίησης των μέτρων που προκαλούν τις αντιδράσεις των θιγομένων, προηγείται μία περίοδος όπου τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν να απαξιώσουν ηθικά και αναδείξουν ως προνομιούχο και παρασιτικά βιούσα την επαγγελματική ομάδα που πρόκειται να τεθεί στο στόχαστρο. Ακολουθούν διαρροές των υπό νομοθέτηση μέτρων για να βολιδοσκοπηθούν τυχόν αντιδράσεις, τα μέτρα αυτά παρουσιάζονται από το μεγαλύτερο μέρος του τύπου ως εκσυγχρονιστικές τομές και βαθιές μεταρρυθμίσεις που σπάζουν στεγανά και εμπεδώνουν τη διαφάνεια, ενώ οι αναμενόμενες αντιδράσεις των επαγγελματιών που τυχόν θίγονται κατατάσσονται πάρ’αυτά στην κατηγορία του εξοβελισταίου συντεχνιασμού. Από την άλλη πλευρά η πλειονότητα των συνδικαλιστών ηγετών των διαμαρτυρομένων, προϊόντα συνήθως των θερμοκηπίων της κομματικής νομενκλατούρας, με την αμετροέπεια των κινητοποιήσεων τους, τον ξύλινο, αυτιστικό τους λόγο και την εν γένει αισθητική και πρακτική τους, διευκολύνουν το έργο των τηλεεισαγγελέων μεγαλοδημοσιογράφων που έχουν αναλάβει να τους ισοπεδώσουν. Η εύκολη στοχοποίηση στα μάτια των πολιτών οιουδήποτε αντιδρά (ανεξαρτήτως του βασίμου των αιτιάσεων του) είναι ακόμη ευκολότερη σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, που απαρτίζεται από πολίτες που πολύ συχνά αντιμετωπίζουν τους συμπολίτες τους με διάχυτη καχυποψία, ου μην και φθόνο. Ο έλληνας (ίσως κρίνοντας ο καθένας από τον εαυτό του) θεωρεί όλους τους άλλους απατεώνες, οπότε, ότι και να πάθουν τους αξίζει. Ο κοινωνικός αυτοματισμός απευθύνεται μεταξύ άλλων στο ταπεινότερο των ενστίκτων: στην χαιρεκακία.

Παναγιώτης Κανελλόπουλος- Ο διανοούμενος πολιτικός

Σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια (11 Σεπτεμβρίου του 1986) έφυγε από την ζωή σε ηλικία 84 ετών ένας πραγματικός ευπατρίδης της πολιτικής σκηνής του τόπου μας, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Φιλόσοφος πολυγραφότατος, διανοητής πανευρωπαϊκού βεληνεκούς, ακαδημαϊκός δάσκαλος, μαχόμενος πολιτικός ως την τελευταία του πνοή. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος συνδύασε με τρόπο μοναδικό τις ιδιότητες του εμβριθούς στοχαστή και του φλογερού πολιτικού. Σκεφθείτε πόσο λείπουν στην εποχή μας (και ειδικά στην σημερινή τραγική συγκυρία για την πατρίδα μας) τέτοιου ύφους και ήθους προσωπικότητες: σήμερα η πλειονότητα των πολιτικών (των ηγετών συμπεριλαμβανομένων, και όχι μόνο στην Ελλάδα) στερούνται υψηλού επιπέδου πνευματικής συγκρότησης, οι δε διανοητές (όσοι και όποιοι υπάρχουν) απέχουν όχι μόνο από την πολιτική ζωή, αλλά συχνά και από την έκφραση οποιωνδήποτε πολιτικών απόψεων. Ο Κανελλόπουλος υπήρξε γενναίος, παθιασμένος και ταυτόχρονα μειλίχιος πολιτικός άνδρας και συνάμα ακάματος εργάτης του πνεύματος (και μόνον την "Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος" να είχε συγγράψει θα αρκούσε για να καταταγεί στους μεγάλους πνευματικούς ανθρώπους της νεοελληνικής ιστορίας). Ευγενής, προσηνής, απλός, συναινετικός και συμφιλιωτικός περάτωσε το βίο του ως Νέστορας.

08/09/1941: Έναρξη πολιορκίας του Λένινγκραντ

Σαν σήμερα, πριν από 70 ακριβώς χρόνια ξεκινούσε η πολιορκία του Λένινγκραντ (σημερινής Αγίας Πετρούπολης) ή πολιορκία των 900 ημερών. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός, ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου (από τα καθοριστικότερα δε, για την κατάληξη του), μια από τις σπουδαιότερες ίσως στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το Λένινγκραντ ήταν στρατηγικής σημασίας στόχος για τον Χίτλερ, λόγω της μεγάλης βιομηχανίας του (ειδικά στην παραγωγή όπλων), αλλά και για προφανείς συμβολικούς λόγους (η πόλη του Λένιν). Η πόλη πολιορκήθηκε ανηλεώς από την Βέρμαχτ για 872 ημέρες (ως τις 27 Ιανουαρίου του 1944) με θύματα εκατομμύρια ανθρώπους κυρίως άμαχο πληθυσμό. Η αδυναμία των ναζιστικών δυνάμεων να κάμψουν την αντίσταση των λοιμοκτονούντων υπερασπιστών της πόλης και να την καταλάβουν σημάδεψε το σύγχρονο αυτό έπος.

Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις: Στοχεύσεις και αστοχίες

Ψηφίσθηκε προ ημερών με πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά κοινοβουλευτικά δεδομένα διακομματική πλειοψηφία νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και χαιρετίσθηκε από μεγάλο μέρος του ελληνικού τύπου και της μπλογκόσφαιρας ως βαρύνουσας σημασίας μεταρρύθμιση, πιθανώς ιστορικών διαστάσεων. Από την άλλη μεριά, μεγάλο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας (διδακτικό προσωπικό και φοιτητές) αντέδρασαν και αντιδρούν με σφοδρότητα, και καταλήψεις έχουν ήδη ξεκινήσει σε πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Δεν είναι στόχος του παρόντος σημειώματος να σχολιασθεί ο νέος νόμος-πλαίσιο (για να ενθυμούμαστε λίγο και την δεκαετία του '80, στην οποία θα επανέλθουμε παρακάτω), αν και ως μία κατ'αρχήν τοποθέτηση μπορεί να λεχθεί, ότι κατά την εκτίμηση του γράφοντος, πρόκειται για πρωτοβουλία που βρίσκεται σε θετική κατεύθυνση και θα βοηθήσει πιθανότατα στην βελτίωση του, από τα ελληνικά τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα, παρεχομένου επιπέδου σπουδών. Εκτιμώ ότι αντίστοιχος, αν όχι μεγαλύτερος μεταρρυθμιστικός οίστρος πρέπει να δειχθεί από την ελληνική πολιτεία για στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ένα οικοδόμημα βασίζεται πρωτευόντως στην ισχυρή του θεμελίωση και έπονται όλα τα άλλα, και θεμέλια στην παιδεία είναι το νηπιαγωγείο, το δημοτικό και το γυμνάσιο. Επιθυμώ δε, να καταθέσω μια πρόταση μηδενικού δημοσιονομικού κόστους και υψίστης συμβολικής αξίας: την άμεση, πραγματική επαναλειτουργία των προτύπων δημοσίων γυμνασίων και λυκείων στις μεγαλύτερες τουλάχιστον πόλεις της χώρας.

Ουκ αν λάβοις

Αποστέλλονται, λέει η ειδησεογραφία, εντός των επομένων ημερών τα «πολυεκκαθαριστικά» σημειώματα της εφορίας (πως λέμε πολυμίξερ, πολυεργαλείο κτλ) προς τους πολίτες που ενσωματώνουν τρεις διαφορετικές φορολογικές υποχρεώσεις: την έκτακτη εισφορά για ετήσια εισοδήματα του 2010 άνω των 12.000 ευρώ (!!!), η οποία βέβαια αποχαρακτηρίστηκε από έκτακτη πιθανώς για λόγους συνταγματικότητας και νομίζω ότι βαπτίσθηκε εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης (και θα ισχύσει για τα 4 προσεχή έτη τουλάχιστον), εισφορά στους κατόχους οχημάτων υψηλού κυβισμού (άσχετα από τον χρόνο κτήσης τους), καθώς και ένα είδος κεφαλικού φόρου για τους ελεύθερους επαγγελματίες (είναι στα όρια του ποινικού αδικήματος η εν λόγω ιδιότητα στην χώρα μας), ο λεγόμενος και φόρος επιτηδεύματος, τον οποίο μάλιστα οφείλουν να καταβάλουν και οι εργαζόμενοι με τα περίφημα μπλοκάκια. Θα ακολουθήσει σύντομα η αποστολή σημειωμάτων για το ΕΤΑΚ για δύο αν δεν απατώμαι έτη (αφορούν ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας άνω του ιλιγγιώδους ποσού των 200.000 ευρώ, από 400.000 ευρώ που ήταν παλαιότερα). Είχε προηγηθεί η φαρσοκωμωδία με τον Φ.Π.Α.-sudoku στην εστίαση (εύστοχος τίτλος της ελευθεροτυπίας), με διάφορες εκδοχές και σενάρια: άλλος στα εστιατόρια, άλλος στα εστιατόρια των ξενοδοχείων, άλλος στα delivery γεύματα, άλλος στο κομμάτι της σίτισης των all inclusive πακέτων των ξενοδοχείων , άλλος για τα ποτά, άλλος για το πρωϊνό στα ξενοδοχεία, άλλος για το δείπνο, άλλος για το Ιόνιο, άλλος για το Αιγαίο. Διαρρέεται  μάλιστα από κυβερνητικούς κύκλους ότι αυτά σύντομα μπορεί να αλλάξουν στα πλαίσια νέου (μάλιστα.... νέου) φορολογικού νομοσχεδίου και ότι κάποιες από αυτές τις αλλαγές-ελαφρύνσεις μπορεί να τις εξαγγείλει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ.


Αντί άλλου σχολίου το παλιό γνωστό ανέκδοτο:

Ιατρική συνδικαλιστική αφύπνιση: Yπερκινητικότητα και πολυπραγμοσύνη

Δημοσιεύω το κείμενο αυτό εν'όψει της έκτακτης πανιατρικής συγκέντρωσης του Ι.Σ.Α. στις 03/09 (όπου λόγω ανωτέρας βίας δεν θα μπορέσω να παραστώ) και της προκυρηχθείσας από τον Π.Ι.Σ.για τις 8-9/9 48ωρης πανελλαδικής πανιατρικής απεργίας, προκειμένου να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις με τους συναδέλφους.  Οι εκλογές για την ανάδειξη των οργάνων των ιατρικών συλλόγων τον περασμένο Ιούλιο έγιναν σε ένα κλίμα πρωτοφανούς αναστάτωσης του ιατρικού κόσμου από τις επερχόμενες αλλαγές στο χώρο της πρωτοβάθμιας υγείας, από την προ των θυρών έναρξη λειτουργίας του ΕΟΠΥΥ, την λεγόμενη "απελευθέρωση" του ιατρικού επαγγέλματος (με την κατάργηση του περιορισμού της κατοχής του 51%  από ιατρούς των μετοχών διαγνωστικών κέντρων και άλλων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας), τις προωθούμενες συγχωνεύσεις νοσοκομείων και ενδεχόμενη δραστική μείωση των κλινών του ΕΣΥ, τις συζητούμενες αλλαγές στον τρόπο λήψης των ιατρικών ειδικοτήτων. Είχαν προηγηθεί οι χωρίς προηγούμενο κινητοποιήσεις μεγάλου μέρους της ιατρικής κοινότητας το δίμηνο Φεβρουαρίου-Μαρτίου, που προσέλαβαν μάλιστα πρωτόγνωρα για τον ιατρικό κόσμο ακτιβιστικά χαρακτηριστικά με μεγάλες πορείες και καταλήψεις. Παρ'όλα αυτά η συμμετοχή των ιατρών στις εκλογές ανάδειξης των εκπροσώπων τους δεν έδειξε κάποια αξιοσημείωτη αύξηση.

Αντίο Λεωνίδα

Κηδεύεται αύριο με πολιτική κηδεία και χωρίς επικηδείους (πλην ενός από τον Φώτη Κουβέλη) ο Λεωνίδας Κύρκος. Ένας φλογερός πολιτικός, μακροχρόνιων και συνεπών πολιτικών αγώνων έφυγε πλήρης ημερών. Για μένα, ήταν από τους ανθρώπους που με άγγιξαν και με συγκίνησαν στα χρόνια της εφηβείας  και της πρώτης νιότης, με το πάθος του, την εξαιρετική ρητορική του δεινότητα, την σταθερή του προσήλωση στο μάλλον ουτοπικό όραμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, με το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της φωνής του, με την φυσαρμόνικα του. Θεμελιωτής και κύριος εκφραστής του πολιτικού χώρου της ανανεωτικής αριστεράς φεύγει σε μια περίοδο που το πολιτικό αυτό ρεύμα (όπως σχεδόν όλα στην πατρίδα μας αλλά και εκτός αυτής) έχει πέσει σε ανυποληψία και (ειδικά η εκτός ΚΚΕ αριστερά) στην πολυδιάσπαση των γκρουπούσκουλων. Έδωσε μεγάλες μάχες, προσπάθησε νομίζω να μείνει συνεπής στα ιδανικά του, έκανε ενδεχομένως μεγάλα λάθη.
Όταν σημαντικοί πολιτικοί άνδρες αφήνουν το μάταιο τούτο κόσμο και ειδικά αν έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την κεντρική πολιτική σκηνή είθισται να τους αποχαιρετούν σύμμαχοι και αντίπαλοι με υποκριτική συγκατάβαση στην λογική της πολιτικής «ευπρέπειας» και του «ο νεκρός δεδικαίωται».

Ιστορικό Σχολίων (Αύγουστος 2011)

Πρόκειται για σχόλια δημοσιευμένα τον Αύγουστο του 2011 στο ιστολόγιο της Ανεξάρτητης Κίνησης Ιατρών 

 http://iatriko-forum.blogspot.com/

Πόση ελευθερία δικαιούνται οι εχθροί της ελευθερίας;

ΔΕΥΤΈΡΑ, 8 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2011

http://iatriko-forum.blogspot.com/2011/08/blog-post_08.html

Τις πρώτες ώρες μετά το μακελειό στη Νορβηγία η πιθανότερη εκδοχή για τον/τους δράστη/ες εφέρετο να ήταν κάποια ακραία ισλαμιστική-τρομοκρατική οργάνωση. Σύντομα ξεκαθάρισε ότι επρόκειτο για Νορβηγό, λευκό και χριστιανό τον Anders Behring Breivik, ο οποίος αυτόματα θεωρήθηκε παράφρων, μανιακός δολοφόνος, για να προκύψει τελικά ότι δεν είχαμε να κάνουμε με έναν διαταραγμένο αλλά με έναν φανατικό ιδεολόγο, εθνικιστή, ισλαμοφάγο, αντικομμουνιστή. Βοηθούσης της οικονομικής κρίσης καθώς και της όξυνσης των μεταναστευτικών πιέσεων οι ακραίες εθνικιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις και οι πολιτικοί σχηματισμοί που τις πρεσβεύουν κερδίζουν έδαφος και καταγράφουν ανοδικά εκλογικά ποσοστά σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες ακόμη και στις πλουσιότερες και παραδοσιακά κοινωνικά και πολιτικά ανεκτικές χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά (Φινλανδία, Ολλανδία, Σουηδία, Δανία)
http://tvxs.gr/node/90594
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_26/07/2011_450537

Η ίδια η Νορβηγία είναι ίσως η πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης, μια πολιτεία θεσμισμένη με βάση την ευρύτατη δυνατή συναίνεση, μια κοινωνία με κουλτούρα ανοχής στην διαφορετικότητα. Οι δημοκρατικές λοιπόν πολιτείες, οι ανοιχτές κοινωνίες, οι προοδευμένες οικονομίες βρίσκονται αντιμέτωπες με τους χειρότερους εφιάλτες τους: την άρνηση της ίδιας τους της ουσίας και της υπόστασης από ένα διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό των πολιτών τους που στρέφονται στις αγκάλες της πιο μισαλλόδοξης δυνατής άκρας δεξιάς. Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν, ότι ακριβώς αυτή η συναινετική πολιτική κουλτούρα που επικράτησε στις χώρες αυτές και που δεν προσφέρει επαρκείς δυνατότητες εκτόνωσης της δυσφορίας των πολιτών (ένα είδος συναινετικού πολιτικού κομφορμισμού) οδηγεί τους «πολιτικά κορεσμένους» πολίτες στην υιοθέτηση ακραίων ιδεολογιών και πρακτικών (http://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-4788-3).

Ιστορικό Σχολίων (Ιούλιος 2011)

Πρόκειται για σχόλια δημοσιευμένα τον Ιούλιο του 2011 στο ιστολόγιο της Ανεξάρτητης Κίνησης Ιατρών 

 http://iatriko-forum.blogspot.com/

ΚΥΡΙΑΚΉ, 24 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011

Αναγνώσματα

http://iatriko-forum.blogspot.com/2011/07/blog-post_24.html

Επέστρεψα εδώ και μία εβδομάδα από δεκαπενθήμερες διακοπές, στις οποίες όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, έκανα σχεδόν πλήρη ηλεκτρονική, διαδικτυακή και τηλεοπτική αποτοξίνωση. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δοκιμάσει κανείς κάτι τέτοιο και είναι βέβαιο ότι βοηθά την ηρεμία και την έστω και ολιγοήμερη γαλήνευση του (αν μάλιστα μπορούσε κανείς να κλείσει και το κινητό, ίσως η «θεραπεία» να καθίστατο πιο δραστική). Όντας όμως junky του γραμμένου χαρτιού δύσκολα αποχωρίζομαι εφημερίδες και βιβλία. Θα προχωρήσω λοιπόν σε κάποιες προτάσεις αναγνωσμάτων «θερινών» και μη, εύπεπτων και δύσπεπτων, συγγραφέων των οποίων την γραφή εκτιμώ.