30 Μαρ 2012

Look who´s talking (Κοίτα ποιος μιλάει)

Αλλ’ ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου
                                                       Σοφοκλής


Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται
                                                 Βertolt Brecht


Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε
                                            Winston Churchill


H χώρα κατά πάσα βεβαιότητα βαδίζει πλέον προς εκλογές (άλλωστε σε πρόσφατη συνέντευξη του μας έδωσε και σχετική «άδεια» ο Wolfgang Schäuble -απομένει σε ενδεχόμενη προσεχή συνέντευξη του να μας υποδείξει και τι να ψηφίσουμε). Όλες σχεδόν οι πρόσφατες μετρήσεις των προθέσεων τις κοινής γνώμης αποδίδουν μια εικόνα έντονης ρευστότητας, αποδυνάμωσης της επιρροής των μεγαλυτέρων κομμάτων, επερχόμενου κατακερματισμού του πολιτικού σκηνικού και διαφαινόμενης εκλογικής ενίσχυσης των σχηματισμών που βρίσκονται στα άκρα του πολιτικού φάσματος (εσχάτως δε ιδιαίτερα όσων βρίσκονται στο δεξιό άκρο). Ο χρόνος βεβαίως που απομένει ως το στήσιμο της κάλπης δεν είναι λίγος και πολλές από τις ανωτέρω περιγραφείσες τάσεις δεν αποκλείεται να αναστραφούν εν μέρει, αλλά αυτό που δύσκολα θα αλλάξει είναι η ψυχολογία, υπό το κράτος της οποίας θα προσέλθει η πλειοψηφία των συμπολιτών μας στα εκλογικά τμήματα: οργή για όσα έγιναν και φόβος για τα μελλούμενα, θα είναι, εκτιμώ, τα κυρίαρχα αισθήματα που θα εκφρασθούν. Στο σημείο αυτό βρίσκεται ενδεχομένως και το κλειδί του αποτελέσματος: αν επικρατήσει ο φόβος, πιθανότερο είναι να περιορισθούν οι απώλειες των αποκαλούμενων κομμάτων εξουσίας και να ανακτήσουν σημαντικό μέρος των δυνάμεων τους, αν πάλι το στίγμα δοθεί από την οργή για την πολιτική διεύθυνση που οδήγησε τη χώρα στα βράχια, τότε η ενίσχυση των διαφόρων εκδοχών κομμάτων διαμαρτυρίας μπορεί να λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις. Αυτή τη στιγμή δεν είναι ξεκάθαρο, τι από τα δύο θα συμβεί τελικά, ούτε είναι σαφές πως θα επιδράσει η προεκλογική εκστρατεία, αν η στάση του παραδοσιακού τύπου και των ηλεκτρονικών Μ.Μ.Ε. (που αναμένεται να στηρίξουν παντί τρόπω τα μεγαλύτερα κόμματα) θα έχει την επιρροή που είχε παλαιότερα ή θα λειτουργήσει ως μπούμεραγκ, αν θα υπάρξουν παρεμβάσεις και πιέσεις από τους δανειστές και ποια θα είναι η επίπτωση τους στη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, πόσο μεγάλη θα είναι η αποχή και κυρίως ποια θα είναι η σύνθεση της.

25 Μαρ 2012

Η πατρίδα και η γλώσσα (Με τη ματιά του Οδυσσέα Ελύτη)

Έχει γίνει πολλή συζήτηση, ενίοτε δε τεταμένη και σε υψηλούς τόνους (και όχι μόνο το τελευταίο ταραχώδες διάστημα), για το τι σημαίνει ελληνικότητα, ποια είναι ή θα πρέπει να είναι η θέση και η σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη , και τι εν τέλει είναι ο πατριωτισμός και ιδιαίτερα στις μέρες μας. Υποθέτω ότι και σήμερα, ανήμερα της εθνικής επετείου, θα λεχθούν και θα γραφούν πολλά, τα περισσότερα εκ των οποίων φοβάμαι (και υπό το κράτος ενδεχόμενων ακροτήτων στις παρελάσεις), ότι θα είναι δογματικές υπερβολές και επικολυρικές υστερίες.
Ούτως ή άλλως η ιστορία σπάνια προσεγγίζεται με ψυχραιμία στη χώρα μας και συχνά επιδιώκεται η διέγερση του θυμικού και του συναισθήματος με στόχο την πολιτική χειραγώγηση ή την απλή ψηφοθηρία. Επειδή σε γενικές γραμμές η αντίληψη μου για την ελληνικότητα δεν περιλαμβάνει «γραμμές αίματος», DNA και αυτής της κατεύθυνσης ανάγνωση της ιστορίας και συνοψίζεται μάλλον στην (αποδιδόμενη στον Ισοκράτη, αν και υπάρχουν επ’αυτού και αμφισβητήσεις ) ρήση : «Έλληνες είναι οι μετερχόμενοι της ελληνικής παιδείας» και βασικότερο συνεκτικό του ελληνισμού γνώρισμα θεωρώ τη γλώσσα, έκρινα σκόπιμο, σήμερα, 25 Μαρτίου 2012, να αναδημοσιεύσω ένα, έως πρόσφατα ανέκδοτο, κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη, που παρουσιάσθηκε με αφορμή την ολοκλήρωση του εορτασμού των 100 χρόνων από τη γέννηση του από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Πρόκειται για ομιλία του στους Έλληνες μετανάστες στη Στοκχόλμη τον Νοέμβριο του1979, μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας για το έργο του.
Η ομιλία μεταφέρεται αυτούσια με την επισήμανση του Ελύτη «ότι η γλώσσα είναι ένας φορέας ήθους που, αν δεν τον υπακούσεις, θα τιμωρηθείς».

20 Μαρ 2012

Α.Ε.Κ.

Η Α.Ε.Κ. είναι ιδέα και οι ιδέες δεν αποθνήσκουν
ποτέ.
                                  Οικουμενικός Πατριάρχης

Η σοβαρότητα είναι το μόνο καταφύγιο του ρηχού ανθρώπου
                                                      Oscar Wilde


Ωριμότητα του ανθρώπου είναι να ξαναβρίσκει τη σοβαρότητα, που είχε παιδί, όταν  έπαιζε
                                              Friedrich Nietzsche
 
Με ρωτούν συχνά καλοί φίλοι (άνθρωποι δηλαδή, που γνωρίζουν τα πάθη μου), πως είναι δυνατόν, να μην έχω γράψει κάτι για την Α.Ε.Κ.. Την απάντηση στο ερώτημα, πιθανώς δεν τη γνωρίζω πλήρως, αλλά υποθέτω ότι τελικά, αφ'ενός μου είναι δύσκολο να γράψω νηφάλια και κατά τεκμήριο αντικειμενικά (όπως συνήθως επιδιώκω στον γραπτό λόγο) για θέματα που μου προκαλούν έντονη συναισθηματική φόρτιση και αφ'ετέρου η όλο και επιδεινούμενη πορεία της ομάδας, μια πορεία που την έχει φέρει πλέον στο χείλος του γκρεμού, κάνει το θέμα ιδιαίτερα δυσάρεστο για έναν οπαδό της, και άρα δε θέλει και πολλές-πολλές κουβέντες γι'αυτό και πολύ περισσότερο να γράφει και σχετικά άρθρα. Γυρνώντας όμως σπίτι προ ημερών, άκουσα στο ραδιόφωνο, παράλληλα με την είδηση της δραματικής έκκλησης του νυν προέδρου της Π.Α.Ε. για άμεση οικονομική της ενίσχυση για να αποφευχθεί ο υποβιβασμός της, ότι συμπληρώθηκαν 35 χρόνια από  το βράδυ της 16ης Μαρτίου 1977, το βράδυ μιας πραγματικά επικής πρόκρισης στα ημιτελικά του κυπέλλου UEFA επί της αγγλικής Q.P.R. με ανατροπή μιας ήττας 3-0 στην Αγγλία με νίκη με το ίδιο σκορ στην Ν. Φιλαδέλφεια και επικράτηση με 7-6 στα πέναλτυ, το βράδυ, που στα εξίμισυ μου χρόνια συνειδητοποιούσα, ότι αυτή θα ήταν η ομάδα της καρδιάς μου (γεγονός που επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι μια σημαντική επιτυχία μιας ομάδας, όταν μάλιστα επιτυγχάνεται κόντρα στις προβλέψεις και με δραματικό τρόπο, «στρατολογεί» ευκολότερα νέους οπαδούς από την πατρική επιθυμία, το «ψηστήρι» του νονού ή την πλειοψηφική τάση στην αυλή του σχολείου).

13 Μαρ 2012

Η θηλυκή πλευρά της κρίσης

Γυναίκα
Κατά που θ' απλώσουμε τα χέρια μας,
τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός
                            Οδυσσέας Ελύτης

Έβρισκα πάντοτε ανόητες (άνευ νοήματος δηλαδή) έως και υποκριτικές τις διάφορες "παγκόσμιες ημέρες": της γυναίκας, της μητέρας, του πατέρα, του περιβάλλοντος κ.ο.κ. Εμπορικά-διαφημιστικά πανηγυράκια με αδύναμους συμβολισμούς και χωρίς πραγματική ουσία, περνάνε, όπως έρχονται, χωρίς να αφήσουν τις περισσότερες φορές διακριτά ίχνη στις ψυχές και τις διάνοιες και κυρίως χωρίς να τροποποιήσουν επί τα βελτίω αντιλήψεις, συνήθειες και συμπεριφορές και χωρίς να αβλύνουν ή να εξαλείψουν προκαταλήψεις. Πρέπει όμως να ομολογήσω, ότι αυτή τη φορά ο πρόσφατος εορτασμός της "παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας" είχε λιγότερη ραδιοτηλεοπτική σαχλαμάρα και λαϊφστυλίστικη ψευτογκλαμουριά από οποιαδήποτε άλλη χρονιά. Ίσως η κρίση προκαλεί μια επανεξέταση της χαζοχαρούμενα καταναλωτικής προσέγγισης όλων των θεμάτων, που είχε επικρατήσει τα τελευταία 10-15 χρόνια ή απλώς δεν υπάρχουν πλέον κέφια για τέτοιου είδους εορτασμούς. Ο φετινός όμως, πιο λιτός εορτασμός της ημέρας της γυναίκας, έφερε ξανά στο μυαλό μου, μια πτυχή της κρίσης που με απασχολεί συχνά: την ασύμμετρη επίπτωση της στις γυναίκες.

6 Μαρ 2012

Περί δραστικής ουσίας-γενοσήμων-συνταγογράφησης

H πρόσφατη νομοθέτηση της υποχρεωτικής συνταγογράφησης δραστικής ουσίας (και όχι πλέον συγκεκριμένων σκευασμάτων με την εμπορική τους ονομασία) έχει προκαλέσει ζωηρό δημόσιο διάλογο και έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου υγείας, των ιατρικών και φαρμακευτικών συλλόγων και πάσης φύσεως ειδικών και "ειδικών". Σκοπός της παρούσης ανάρτησης δεν είναι να τοποθετηθώ επί των ρυθμίσεων που νομοθετήθηκαν, αλλά να παραθέσω τις θέσεις δύο εκλεκτών συναδέλφων επί του θέματος, που νομίζω θα βοηθήσουν τον αναγνώστη να κατανοήσει ορισμένες βασικές παραμέτρους του προβλήματος και θα φωτίσουν γνωστές και λιγότερο γνωστές πτυχές του.
Η δική μου θέση σε γενικές γραμμές είναι η ακόλουθη:  Πρέπει να καταβληθεί σημαντική προσπάθεια, ώστε η φαρμακευτική δαπάνη στην πατρίδα μας να μειωθεί δραστικά, όχι μόνο γιατί ζούμε σε μια ουσιαστικά χρεοκοπημένη χώρα, αλλά και γιατί είναι ούτως ή άλλως πολύ υψηλότερη των αντιστοίχων δαπανών προοδευμένων χωρών του δικού μας πληθυσμιακού μεγέθους. Τοποθετούμαι επίσης, επί της αρχής, υπέρ της συνταγογράφησης δραστικής ουσίας, εάν η πολιτεία δια των μηχανισμών της (Ε.Ο.Φ.) μπορεί να διασφαλίσει (και φρονώ ότι μπορεί) την ποιότητα και την βιοϊσοδυναμία των κυκλοφορούντων φαρμακευτικών σκευασμάτων.
Διατηρώ επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα των ρυθμίσεων που νομοθετήθηκαν, ως προς τον στόχο της δραστικής μείωσης της φαρμακευτικής δαπάνης. Μετά τις νομοθετικές κυβισθήσεις του περασμένου Σεπτεμβρίου, οι εισαχθείσες κάπως εσπευσμένα πρόσφατες ρυθμίσεις έχουν ορισμένα κρίσιμα πρακτικά προβλήματα (όπως η, αν μη τι άλλο, "περίεργη διαπραγμάτευση", που θα γίνεται μεταξύ φαρμακοποιού και ασθενούς για την επιλογή του σκευάσματος) και σε συνδυασμό με την απουσία ταυτόχρονης εισαγωγής θεραπευτικών πρωτοκόλλων (κατευθυντηρίων οδηγιών) συνταγογράφησης, ενδέχεται να οδηγήσουν ακόμη και σε αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης. Έχουν άραγε σκεφθεί στο υπουργείο υγείας, ότι μπορεί ξαφνικά οι ιατροί (είτε γιατί έτσι θα αισθάνονται "ασφαλέστεροι" έναντι των ασθενών τους, είτε για να μην χάσουν το άνομο "μερίδιο" τους  από το "πάρτυ", είτε και για τα δύο) να αρχίσουν να συνταγογραφούν από κάθε θεραπευτική κατηγορία φαρμάκων μόνο τα νεότερα (και ευρισκόμενα εντός "πατέντας") φάρμακα, φάρμακα δηλαδή για τα οποία δεν υπάρχουν ουσιωδώς όμοια ή γενόσημα, και που είναι πολλαπλασίως ακριβότερα, εκτοξεύοντας έτσι το κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης;

Για τους αναγνώστες, γνώστες της αγγλικής, πλήρης ανασκόπηση του θέματος εδώ.

Aκολουθούν δύο πολύ ενδιαφέροντα (εκτιμώ) άρθρα. Θα πρέπει να σημειώσω, ότι οι απόψεις που εκφράζονται στα άρθρα των συναδέλφων, δεν με βρίσκουν κατ'ανάγκην απολύτως σύμφωνο (τουλάχιστον όχι καθ'ολοκληρίαν).

2 Μαρ 2012

Προσωπική ευθύνη


Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.
                                           Sigmud Freud


«Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη...»*
                     Οιοσδήποτε Έλλην πολιτικός ανήρ



Αφορμή για το σχόλιο αυτό αποτέλεσαν δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις: η παραίτηση του υπουργού προστασίας του πολίτη (όχι γιατί κάηκε το μισό ιστορικό κέντρο της Αθήνας ή γιατί η εγκληματικότητα έχει ξεφύγει οιουδήποτε ελέγχου πλέον), αλλά για να διεκδικήσει την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, και η έναρξη (πάλι) της διαδικασίας αξιολόγησης δημοσίων υπηρεσιών και υπαλλήλων (με τη «συνδρομή» Γάλλων ειδικών αυτή τη φορά) με στόχο την κατάργηση οργανισμών και υπηρεσιών και την κατόπιν «αξιολόγησης» απόλυση των υπαλλήλων τους. Αυτό λοιπόν, που κατά τη γνώμη μου, συνδέει τις δύο αυτές ειδήσεις, είναι η συνειδητοποίηση της σχεδόν απόλυτης έλλειψης κουλτούρας προσωπικής ευθύνης και αξιολόγησης του έργου και της αποτελεσματικότητας στη δημόσια διοίκηση, αλλά και την εν γένει δημόσια (και πολιτική) ζωή στον τόπο μας.