28 Μαϊου 1979

Σαν σήμερα, πριν από 33 χρόνια υπεγράφη στο περιστύλιο του Ζαππείου η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (τότε Ε.Ο.Κ.). Οι παλαιότεροι θα θυμούνται, ότι τις προηγούμενες ημέρες οι εργάτες δούλευαν νυχθημερόν, για να προλάβουν να ασφαλτοστρώσουν τη διαδρομή που θα ακολουθούσαν οι ξένοι ηγέτες από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, ενώ οι φοίνικες στη Λ. Συγγρού φυτεύθηκαν κυριολεκτικά σε ένα βράδυ (το προηγούμενο).
Διανύουμε μια εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, αλλά και συνολικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας το οικονομικό και το όποιο πολιτικό οικοδόμημα δείχνει να κλονίζεται από τη δίνη της οικονομικής κρίσης. Οι πολιτικές ηγεσίες σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο φαντάζουν ανεπαρκείς για το χειρισμό της βαθειάς και περίπλοκης κρίσης, δείχνουν να βρίσκονται διαρκώς πίσω από τα γεγονότα και παράμετροι της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής στην ήπειρο, που τις θεωρούσαμε δεδομένες (ειρηνική συμβίωση και συνεργασία των λαών, στοιχειώδες κράτος πρόνοιας, σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων, νομική προστασία της εργασίας) τίθενται υπό αίρεση, ενώ ο ευρω-σκεπτικισμός ενισχύεται και οι παλαιοί σκληροί εθνικισμοί ξαναφουντώνουν.
 
   Η Ελλάδα παγιδευμένη στη μέγγενη του υπέρογκου χρέους, της ύφεσης, της παραγωγικής αποσάρθρωσης και της πολιτικής αστάθειας φαίνεται μέρα με την ημέρα να αποκλίνει όλο και περισσότερο ψυχικά, πολιτικά και πολιτιστικά από τους «εταίρους» της. Αν αυτό είναι μια πορεία αναστρέψιμη είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Προσωπικά, δεν αισιοδοξώ. Έτσι κι αλλιώς, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έμαθε να αντιλαμβάνεται την Ευρώπη κυρίως ως πηγή επιδοτήσεων ή φθηνών πιστώσεων και η εν πολλοίς αναπόφευκτη πλέον λιτότητα (ισοπεδωτική πάντως και άδικη ως προς την κατανομή της) φουσκώνει τα πανιά ενός νέου αντι-ευρωπαϊσμού, ενώ και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες η -ενίοτε στα όρια του ρατσισμού- ρητορική περί του ελληνικού «μαύρου προβάτου»  ενισχύεται καθημερινά.

Mάνταμ Μέρκελ: «Τι δεν καταλαβαίνεις;..»

Πρέπει εξαρχής να ομολογήσω ότι ο τίτλος του κειμένου είναι, σε σχέση με το περιεχόμενο του, κάπως παραπλανητικός και, υπό την έννοια αυτή, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ενδεχομένως και φθηνιάρικα πιασάρικος. Νομίζω όμως, ότι μια χιουμοριστική θέαση των γεγονότων και των προσώπων δεν βλάπτει γενικά, αλλά και ειδικά αυτή τη μάλλον ζοφερή περίοδο, και θα παρακαλούσα τον αναγνώστη υπό αυτό το πρίσμα να δει τον τίτλο, αλλά και τη συνοδό εικόνα. Δεν έχω, λοιπόν, την πρόθεση να ασχοληθώ σοβαρά ή ειρωνικά, όπως συνηθίζεται τις τελευταίες ημέρες, με τον αρχηγό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ούτε με τη γλωσσομάθεια του, ούτε με τις ευρωπαϊκές περιπέτειες του, ούτε με τη μάλλον ατυχώς χιουμοριστική προειδοποίηση που απηύθυνε στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας. Εκείνο όμως, που νομίζω ότι αξίζει μιας περαιτέρω εξέτασης, είναι η φαινομενικά ακατανόητη παραίνεση(;)- απαίτηση(;) της Γερμανίδας καγκελαρίου στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας για παράλληλη με τις εκλογές διενέργεια δημοψηφίσματος με θέμα την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Παρά τη χαλαρή διάψευση της εν λόγω συζήτησης από τη καγκελαρία, δεν υπάρχει, νομίζω, καμία αμφιβολία ότι το συγκεκριμένο διάβημα της  γερμανικής πλευράς έγινε. Είναι επίσης αφελές να υποθέσει κανείς ότι οι Γερμανοί δεν ήξεραν ότι η συζήτηση αυτή θα διέρρεε και θα δημοσιοποιείτο. Και εύλογα διερωτάται κάποιος, τι επιδίωκε η γερμανική πλευρά με την ενέργεια αυτή. Διότι, αν μεν υποθέσουμε ότι το δημοψήφισμα αυτό τελικώς διεξήγετο, και μάλιστα ταυτόχρονα με εθνικές εκλογές, το πιθανότερο είναι ότι θα αναιρούσε τον δημοψηφισματικό χαρακτήρα που τείνουν να λάβουν ή που επιθυμούν να προσδώσουν σε αυτές οι εκλογές οι υποτιθέμενες "φιλοευρωπαϊκές" πολιτικές δυνάμεις και απελευθερωμένα (τρόπον τινά) πολλοί εκλογείς θα ψήφιζαν ΝΑΙ στο ευρώ στη μία κάλπη και κάποιο "αντιμνημονιακό" κόμμα στην άλλη!

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας*

Γιατί εξαφανίσθηκαν οι δεινόσαυροι;
Γιατί, όταν ο Νώε πρότεινε στο τελευταίο ζευγάρι δεινοσαύρων να μπει στην κιβωτό, αυτοί  απάντησαν: Δεν μπαίνουμε, αν δεν έλθει και ο...Τσίπρας.


-Είπε, λέει, ο Βενιζέλος τον Τσίπρα αλαζόνα!
-Σοβαρά, ε; Nα δεις που στο τέλος θα τον πει και..χονδρό.


Τελευταίας εσοδείας σύντομα ανέκδοτα




-Με ποιους είσαι ρε; (αγριεμένα) Με μας ή με τους άλλους;
-Mεε...με ...σας (φοβισμένα).
-Ναι, αλλά εμείς...είμαστε οι άλλοι.


Παλαιό, διαχρονικό, σύντομο ανέκδοτο  

Η ψήφος σας προωθείται...

   Δεν ξέρω αν οι αριθμοί λένε πάντα όλη την αλήθεια, δεν ξέρω καν αν υπάρχει μία και μάλιστα ολόκληρη αλήθεια, αλλά βρήκα ότι η παρακάτω αριθμητική προσέγγιση του εκλογικού αποτελέσματος αποδίδει μια σημαντική πτυχή της ερμηνείας του: «Το ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα είναι υψηλότερο από το ποσοστό που έλαβε οποιοδήποτε κόμμα συμμετείχε στις τελευταίες εκλογές». Η χώρα διανύει τον πέμπτο συνεχόμενο χρόνο ύφεσης (πρόκειται πιθανότατα περί ενός θλιβερού ιστορικού παγκοσμίου ρεκόρ) χωρίς ορατό ορίζοντα ανάκαμψης, το σωρευτικά απωλεσθέν Α.Ε.Π. υπερβαίνει πια το 18%, η ανεργία εκτινάχθηκε μέσα σε 2-3 χρόνια από μονοψήφια νούμερα στο 21,7% (επισήμως), ένας στους δύο νέους είναι άνεργος, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες στερούνται οιουδήποτε εισοδήματος, ακόμη περισσότερες ασφαλιστικής κάλυψης, ενώ η πτώση του βιοτικού επιπέδου και των υπολοίπων υπερβαίνει τις 20 ποσοστιαίες μονάδες. Θα ήταν πραγματικά αδιανόητο μια τέτοια βίαιη μεταβολή των στοιχειωδών υλικών προϋποθέσεων και οριζουσών του βίου των πολιτών να μην παράξει μια σοβαρή μεταβολή των πολιτικών ισορροπιών. Η απότοκη της χρεοκοπίας ακύρωση του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου, μεταξύ μιας εν πολλοίς πνευματικά οκνηρής και σε πολλές περιπτώσεις απόλυτα διεφθαρμένης πολιτικής ελίτ και μιας καθολικά φοροδιαφεύγουσας, αποχαλινωμένα καταναλωτικής και κατά πλειοψηφία αντιπαραγωγικά δραστηριοποιούμενης κοινωνίας, οδήγησε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα σε μια πρωτόγνωρη πολιτική χειραφέτηση από την παραδοσιακή τους εκλογική συμπεριφορά. Οι νέοι «πολιτικά απελεύθεροι» αγανακτισμένοι του περσινού θέρους, μπορεί να αποχώρησαν άπρακτοι από τις πλατείες, αλλά φαίνεται πως εκεί διαμόρφωσαν μια νέου τύπου πολιτική συνείδηση και συμπεριφορά: οι γαλανόλευκες μούτζες της «πάνω πλατείας» βρήκαν πολιτική στέγη στο ακροδεξιό πατριδοκάπηλο (έως και ναζιστικό) άκρο του πολιτικού φάσματος και η «αμεσοδημοκρατική» ουτοπία της «κάτω πλατείας» φαίνεται πως βρήκε έκφραση σε κάποια από τις συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α..

Το jukebox.. της κάλπης

Kυριακή πρωί, Κυριακή εκλογών, ξύπνησα με ένα ανεξήγητο κέφι και μια διάθεση να ακούσω μουσική. Να βυθιστώ στους ήχους, τις μελωδίες, τους στίχους που έχουν εγγραφεί στη μνήμη και την ψυχή και πάνε και έρχονται μέσα σου υπενθυμίζοντας ότι η τέχνη έχει ένα μαγικό τρόπο να συμπυκνώνει το συναίσθημα, να αποδομεί τη σοβαροφάνεια, να δίνει φτερά στη σκέψη , όταν οι συλλογισμοί μοιάζουν αδιέξοδοι. Αποφάσισα λοιπόν σήμερα να μην γράψω δομημένες σκέψεις, επιχειρήματα και κομψευόμενα λεκτικά σχήματα, αλλά να σας προσκαλέσω σε ένα μικρό μουσικό ταξίδι, κάτι σαν ένα  jukebox.. της κάλπης, έτσι για να ανεβούμε λιγάκι.

Προεκλογικός «διάλογος»: (Παρα)πολιτικά έπεα πτερόεντα

Πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων
                                         Francois Mitterand 


Όταν οι λαοί αποτυγχάνουσι, δεν ερωτώσι, και καλώς κάμνουσι, αν έπταισαν αι κυβερνήσεις, αλλά το πρώτον των έργον είναι να τας ρίψωσι
                                      Ελευθέριος Βενιζέλος


Ψήφισε αυτόν που υπόσχεται λιγότερα. Θα είναι ο λιγότερο απογοητευτικός
                                                  Βernard Baruch*                                                   
                                                                                                                                   
                                                                                    Αν σας πει κάποιος ότι ανήκει στην Αριστερά,        
                                                                                    ρωτήστε τον: Aριστερά μπαίνοντας ή αριστερά  
                                                                                    βγαίνοντας;
                                                                                                                                    Τζίμης Πανούσης


   Yπάρχει ένα καίριο και χρόνιο πρόβλημα με τον πολιτικό διάλογο στη χώρα, ως προς τον τρόπο που διεξάγεται, αλλά και -κυρίως-ως προς το περιεχόμενο του: επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στο πολιτικό σκηνικό και πολύ λιγότερο -ενίοτε καθόλου- στην πολιτική ως ουσία,  ήτοι στην πολιτική ως επεξεργασμένο, ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, στην πολιτική ως εργαλείο επίλυσης προβλημάτων, στην πολιτική ως διαδικασία βελτίωσης των όρων, υπό τους οποίους οι πολίτες δίνουν τη μάχη της προσωπικής τους προκοπής και δημιουργίας. Το πρόβλημα αυτό αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο κατά τη διάρκεια και αυτής της προεκλογικής περιόδου. Η διεξαγόμενη προεκλογική συζήτηση αφορά σχεδόν αποκλειστικά επί χάρτου μετεκλογικά σενάρια (με βάση εικασίες ή/και «πληροφορίες» -άλλη ανοησία πάλι αυτή με την απαγόρευση δημοσιοποίησης των ούτως ή άλλως διεξαγόμενων δημοσκοπήσεων- για τα ποσοστά των κομμάτων) και τη συμμετοχή σε αυτά του ενός ή του άλλου κόμματος, του ενός ή του άλλου προσώπου, του ενός ή του άλλου «πρωθυπουργίσιμου». «Ισχυρή εντολή», «αυτοδύναμη Ελλάδα», «κυβερνώσα Αριστερά» και υποθετικοί σχηματισμοί υποθετικών κυβερνητικών σχημάτων, μεταξύ απρόθυμων ή αταίριαστων και αλλόκοτων εταίρων, δίνουν και παίρνουν στα τηλεοπτικά στούντιο, ενώ έξω από αυτά, τα προβλήματα διογκώνονται και η ύφεση ισοπεδώνει ζωές, καριέρες, οικογένειες.