30 Ιαν 2012

Yπαρκτός σουρεαλισμός

Γιατί ο Χρυσοχοϊδης δεν διάβασε το μνημόνιο;


...Γιατί αλλοιώνει τη γεύση, ρε φίλε...
                                              Αγνώστου


H ανωτέρω ρήση είναι ένα μόνο από τα χιλιάδες σαρκαστικά σχόλια, που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο και στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης την περασμένη εβδομάδα, μετά την εξωφρενική δήλωση του υπουργού ανάπτυξης (...ναι, ο κύριος Χρυσοχοϊδης παραμένει ο κατά νόμο αρμόδιος υπουργός για την ανάπτυξη στη χώρα, είναι επιφορτισμένος με την ευθύνη δημιουργίας του πλαισίου, που θα επιτρέψει στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και να αναπτυχθεί...). Τα περισσότερα των σχολίων που κυκλοφόρησαν αφορούσαν απαντήσεις στο υπαρξιακό ερώτημα: Γιατί δεν διάβασε το μνημόνιο ο Χρυσοχοϊδης και οι απαντήσεις ήταν στο ύφος της ανωτέρω παρατεθείσης: γιατί περίμενε να βγει σε ταινία, γιατί δεν πρόλαβε να το εκτυπώσει και να το μοιράσει η Διαμαντοπούλου και άλλα τέτοια τινά. Των δηλώσεων του υπουργού ανάπτυξης και υποψηφίου αρχηγού του μεγαλύτερου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος είχαν προηγηθεί εξίσου (ενδεχομένως) συναρπαστικές δηλώσεις του υπουργού υγείας και, κατά πάσα βεβαιότητα, επίσης υποψηφίου αρχηγού του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος, σύμφωνα με τις οποίες, εκτοξεύετο η προειδοποίηση, ου μην και απειλή, ότι «αν κάποιος πειράξει τον Γιώργο Παπανδρέου, στη χώρα θα γίνει μακελειό».

24 Ιαν 2012

Ηγέτες και ηγεμόνες

«Ο άνδρας κάνει τη γενιά, όχι η γενιά τον άνδρα»
                                        Ελευθέριος Βενιζέλος
«Όταν ο ικανός ηγέτης ολοκληρώσει το έργο του, ο κόσμος λέει ότι όλα έγιναν φυσιολογικά»
  Λάο Τσε (5ος αιώνας π.Χ., κινέζος φιλόσοφος)

«Το να αποκηρύσσει ένας ηγεμόνας την κολακεία είναι σαν να αποκηρύσσει ο Πάπας το αλάθητο»
                                                      Βολταίρος
                                                                                     «Η πρώτη εικόνα που δημιουργεί ένας ηγεμόνας
                                                                                    είναι αυτή των ανθρώπων που τον περιστοιχίζουν»
                                                                                                                                  Νικολό Μακιαβέλι                                                               

Ένα από τα θέματα που έχουν συζητηθεί πολύ από το ξέσπασμα της κρίσης και εντεύθεν (αλλά και παλιότερα) είναι το έλλειμμα ηγεσίας και ηγετών διαμετρήματος αναλόγου της παρούσας ιστορικής συγκυρίας. Η συζήτηση μάλιστα αυτή, δε διεξάγεται μόνο στην χώρα μας, αλλά και διεθνώς με έμφαση μάλιστα στην αδυναμία των πολιτικών ηγεσιών σε τοπικό ή και υπερεθνικό επίπεδο να χαλιναγωγήσουν την εκτός ελέγχου λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των κερδοσκοπικών funds με την αδυναμία επιβολής ενός στοιχειώδους ρυθμιστικού πλαισίου, που θα αποτρέπει (στο μέτρο του εφικτού) την εκδήλωση κρίσεων, σαν αυτή, στην οποία περιδινίζεται η διεθνής οικονομία από το 2008. Είναι μάλλον ξεκάθαρο, ότι εκτός από Ελευθέριο Βενιζέλο στην Ελλάδα, δεν θα βρει κανείς ούτε Ντε Γκώλ στη Γαλλία ή Αντενάουερ στη Γερμανία ή Ρούζβελτ στις ΗΠΑ, αλλά ούτε καν Μιτεράν ή Χέλμουτ Κολ. Ισχυρίζομαι όμως, ότι το πρόβλημα στην πατρίδα μας είναι πιο σύνθετο: δεν έχουμε μόνο έλλειμμα ηγετών, έχουμε και περίσσευμα ηγεμόνων, ίσως μάλιστα αυτός είναι ένας από τους λόγους που εξηγεί την ηγετική λειψανδρία.

18 Ιαν 2012

Ένα παιδί από τα Τρίκαλα, που το έλεγαν Βασίλη. Ένα κείμενο για τα 28 χρόνια από το θάνατο του Β. Τσιτσάνη

Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε σαν σήμερα (18 Ιανουαρίου) το 1915 και απεβίωσε επίσης σαν σήμερα το 1984.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι του καλού φίλου Νικήτα Κακκαβά.


«Ο Τσιτσάνης είναι η μοναδική ζωντανή απόδειξη ότι έχουμε πολιτισμό»
                                                                              Γιάννης Τσαρούχης


«Θέλω να λογαριάζομαι σαν ένας ταπεινός μαθητής του Βασίλη Τσιτσάνη»
                                                                                     Mίκης Θεοδωράκης

12 Ιαν 2012

Παρεξηγημένες έννοιες: Σχετικισμός και αβεβαιότητα

Δεν μπορεί, θα το έχετε προσέξει και εσείς, όσο η κρίση προελαύνει και βαθαίνει, ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με ταχύτητα, συντρίβοντας βεβαιότητες, εύκολες ερμηνείες, ζωές, κοινωνίες ολόκληρες, κάποιοι "ευτυχείς" στην "αλήθειά" τους συμπολίτες μας, σκληραίνουν ολοένα και περισσότερο τις θέσεις τους, μοιάζουν κάθε μέρα και πιο άκαμπτοι στα πιστεύω τους, γίνονται όλο και πιο συγκρουσιακοί με την αντίθετη άποψη, δικάζουν και καταδικάζουν με ευκολία (οιονδήποτε πλην του εαυτού τους), κηρύσσουν πόλεμο στους "εχθρούς του έθνους", ζητούν τα κεφάλια των "προδοτών". Αδρά, (και με τον ενσυνείδητο κίνδυνο της απλουστευτικής γενίκευσης) θα μπορούσε κανείς να τους κατατάξει σε τρεις κατηγορίες. Πάσης φύσεως ημιμαθείς φανατικοί, επηρμένοι "τεχνοκράτες", επαγγελματίες της πολιτικής (πολιτικοί, στελέχη κομμάτων, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι). Με τους τελευταίους έχουν ασχοληθεί πολλοί (εμού συμπεριλαμβανομένου), το θέμα έχει ενδεχομένως εξαντληθεί, και να πω τη μαύρη αλήθεια μου, βαριέμαι να το (ξανα)πιάσω. Οι δύο άλλες όμως, ομάδες αξίζουν, νομίζω, μιας απόπειρας ανάλυσης της στάσης τους.

1 Ιαν 2012

Moνόδρομοι και... αδιέξοδα. Πολιτών υπέρβαση

Υπάρχουν πράγματα που λέμε και γράφουμε γιατί τα πιστεύουμε, και άλλα που τα λέμε και τα γράφουμε, γιατί θέλουμε να τα πιστέψουμε. Γράφοντας και ξαναδιαβάζοντας το προηγούμενο κείμενο μου (Ποιος θα διατυπώσει την αισιόδοξη αφήγηση;.... Tα ξύλινα τείχη), αναρωτιόμουν, αν τελικά την εκφραζόμενη εκεί άποψη, ότι οι ίδιοι θα εμφυσήσουμε πίστη και αισιοδοξία στους εαυτούς μας και τους συμπολίτες μας για να βρούμε τη δύναμη να ξεκολλήσουμε το κάρο από τη λάσπη, πραγματικά την πιστεύω ή περισσότερο έχω την ανάγκη να την πιστέψω. Το ερώτημα ενδεχομένως δεν είναι τελικά τόσο σημαντικό, αλλά τριγύριζε επίμονα στο μυαλό μου, ίσως γιατί πιστεύω, ότι όταν κάποιος γράφει δημόσια και επώνυμα, οφείλει πρωτίστως να είναι έντιμος και ειλικρινής με τον εαυτό του.