H δημοκρατία ...ταμπουρώνεται

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και απάνθρωπο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν οι κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η παιδεία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει, ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια.

                                                                                                                             Μάνος Χατζηδάκις

Η όλη συζήτηση για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο δεν είναι μόνον μια κουβέντα με επικαιρικό πολιτικό ή/και παραπολιτικό ενδιαφέρον -στο μέτρο που φαίνεται ότι προκαλεί τριγμούς στη συνοχή του τρικομματικού κυβερνητικού σχήματος-, είναι, στην ουσία του,  ένα ζήτημα που άπτεται του συνολικού αξιακού υποβάθρου και της ποιότητας λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών και μάλιστα μιας κοινωνίας κλονισμένης από το βάθος και την ένταση μιας πρωτόγνωρης κρίσης. Εκτιμώ ότι η προώθηση και η τυχόν ψήφιση -αν και δεν φαίνεται πιθανή υπό τους παρόντες κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς- ενός υποτιθέμενου «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου θα υπέσκαπτε την ηθική υπεροχή της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού και θα αποδεικνυόταν πολιτικά ατελέσφορη ενισχύοντας τον πολιτικό εξτρεμισμό και πιο συγκεκριμένα τη δυναμική του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Στις επόμενες γραμμές θα επιδιώξω να εξηγήσω το σκεπτικό μου.

To μυρμήγκι και τo bussiness plan

Εξ αφορμής πρόσφατης προσωπικής εργασιακής εμπειρίας απολύτου παραλογισμού, θυμήθηκα ένα διασκεδαστικό κειμενάκι που κυκλοφορούσε προ μερικών ετών στο διαδίκτυο. Είναι μια εκδοχή σύγχρονου ...αισώπειου μύθου και περιγράφει καταστάσεις, που, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, στους περισσότερους θα φανούν γνώριμες....

....Κάθε μέρα, ένα μικρό μυρμήγκι πήγαινε στη δουλειά του πολύ νωρίς και ξεκίναγε αμέσως να δουλεύει. 
Ήταν πολύ παραγωγικό και χαρούμενο. 
Το αφεντικό, το λιοντάρι, παραξενεύτηκε που το μυρμήγκι δούλευε χωρίς εποπτεία, και σκέφτηκε:… «Αν το μυρμήγκι είναι τόσο παραγωγικό χωρίς εποπτεία, δεν θα ήταν ακόμη πιο παραγωγικό αν είχε κάποιον να τον επιβλέπει»; 
Έτσι προσέλαβε μια κατσαρίδα, η οποία είχε μεγάλη πείρα σε αυτή τη θέση και μάλιστα έγραφε καταπληκτικές αναφορές. 
Η πρώτη απόφαση που πήρε η κατσαρίδα ήταν η δημιουργία ενός συστήματος ελέγχου της προσέλευσης των εργαζομένων. 
Επίσης χρειαζόταν έναν υπάλληλο για να τη βοηθάει στη συγγραφή και δακτυλογράφηση των αναφορών της. 
Γι’ αυτό προσέλαβε μια αράχνη για να τη βοηθάει με τις αναφορές και για να απαντάει στα τηλεφωνήματα. 
Το λιοντάρι ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένο από τις αναφορές της κατσαρίδας, και της ζήτησε να δημιουργήσει γραφήματα που να δείχνουν το ρυθμό και τις τάσεις παραγωγής, ώστε να τις χρησιμοποιήσει στις συναντήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου. 

Ιανός: Οι δύο όψεις του Ολυμπιακού και της ελληνικής κοινωνίας

Aς ξεκαθαρίσω ευθύς εξ'αρχής ορισμένα πράγματα: είμαι -«πονεμένος»- ΑΕΚτζής, ο Ολυμπιακός, ως σύλλογος, μου είναι ακραία αντιπαθής και η -καλώς ή κακώς- κυριαρχική παρουσία του την τελευταία δεκαπενταετία μου προκαλεί έντονη δυσφορία. Συνεπώς, οι απόψεις που εκφράζω πόρρω απέχουν από το να χαρακτηρίζονται αμερόληπτες ή «αντικειμενικές».
Έχοντας λοιπόν διευκρινίσει ότι δεν υποδύομαι τον ψύχραιμο και απροκατάληπτο σχολιαστή, οφείλω να παραδεχθώ ότι το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Ολυμπιακός υπήρξε, στην μπασκετική και την ποδοσφαιρική εκδοχή του, το βασικό θέμα συζήτησης στις πραγματικές και διαδικτυακές συντροφιές, το απόλυτο talk of the town, που λένε και στο χωριό μου. Η επιβλητική παρουσία και ο αξιοθαύμαστος θρίαμβος του μπασκετικού Ολυμπιακού στο final four της κορυφαίας διασυλλογικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης έκαναν την εικόνα της κραυγαλέα άδικης επικράτησης της ποδοσφαιρικής ομάδας του πειραιώτικου συλλόγου στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος να φαντάζει ακόμη πιο αξιοθρήνητη (απ'ότι συνήθως). Η λάμψη της καθολικής ευρωπαϊκής αναγνώρισης μιας ομάδας νεανικής, σοβαρής και οργανωμένης ήρθε σε αντιπαράθεση με τη θλιβερή ματαιοδοξία της συμπλεγματικής «ανωτερότητας» αυτών που «απαγορεύεται να χάσουν».

Tρία χρόνια μνημόνιο

Κατά έναν πολύ ενδιαφέροντα ορισμό: κρίση είναι η περίοδος εκείνη, όπου το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Ότι και όσα βιώνουμε την τελευταία τριετία έχουν, νομίζω, τα χαρακτηριστικά αυτά. Το ατυχούς αισθητικού και σκηνικού στυλιζαρίσματος διάγγελμα ενός –κυριολεκτικά- εκτός τόπου και χρόνου Πρωθυπουργού από τη νησιωτική εσχατιά μιας βυθιζόμενης πατρίδας συμπυκνώνει συμβολικά το τέλος μιας εποχής ευδαιμονίας χωρίς υγιείς παραγωγικές βάσεις και την έναρξη μιας περιόδου σπάνης χωρίς ελπίδα. Η χώρα βρέθηκε στη θέση του πιο αδύναμου κρίκου μιας καθόλου στέρεας -ευρωζωνικής- αλυσίδας, και σε μια συγκυρία ανυπαρξίας αντάξιων των περιστάσεων πολιτικών ηγετών, σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, οδηγήθηκε, άνευ βιώσιμου σχεδίου και αντιρρήσεων στον μονόδρομο-αδιέξοδο του μνημονίου. Αργήσαμε να αντιληφθούμε τι ερχόταν, δεν αναλύσαμε ψύχραιμα και απροκατάληπτα τα αίτια, δεν σταθμίσαμε στρατηγικά τις προοπτικές και τις εναλλακτικές, ψυχοπνευματικά απαράσκευοι και αξιακά ασπόνδυλοι παραδοθήκαμε χωρίς σοβαρή αντίδραση –πλην του σπασμωδικού μηδενισμού των «αγανακτισμένων»- σε μια επιβληθείσα πολιτική που σωρεύει καθημερινά νέα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια .