Είναι θέμα αυτογνωσίας

«Δημαγωγούντες εκάστοτε τον ελληνικόν λαόν και καπηλευόμενοι τον πατριωτισμόν, διά να παραστήσωμεν εις αυτόν ότι είναι λαός περιούσιος [...] καταντήσαμεν να πείσωμεν αυτόν ότι εις τον αγώνα του πολιτισμού και εις τον αγώνα της προόδου και εις τον αγώνα της αμίλλης δεν έχει ανάγκην, όπως επικρατήση, να μεταχειρισθή τα ίδια όπλα τα οποία μεταχειρίζονται οι άλλοι λαοί. [...] Πάντα ταύτα κατορθώσαμεν να πείσωμεν τον λαόν ότι ήσαν περιττά. Συγχρόνως αφήσαμεν αυτόν να επαναπαύεται ότι, εάν του λείψουν όλα τα άλλα εφόδια, δύναται όμως, κρατών επάνω εις τον δίσκον της επαιτείας τας παρελθούσας δόξας του, να προσέρχεται εκάστοτε προς τους ισχυρούς εκείνους, οι οποίοι κατ’ άλλον τρόπον εργασθέντες εγένοντο ισχυροί, διά να ζητή υπέρ εαυτού ως επαιτείαν, επί τη βάσει των παλαιών περγαμηνών του, όπως υπερασπίζη τα δίκαιά του.»

                                                                                                                        Ελευθέριος Βενιζέλος

   Eργάζομαι σε ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία της χώρας, ίσως και από τα πλέον διακεκριμμένα στο είδος του ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αποτελεί -ακόμα και μέσα στην κρίση- ένα ευχάριστο και παραγωγικό εργασιακό περιβάλλον για το ιατρικό, νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό του και κυρίως -γιατί αυτή είναι η αποστολή του- ένα υψηλής εξειδίκευσης νοσηλευτικό ίδρυμα, όπου οι ασθενείς μπορούν -κατά το μάλλον ή ήττον- να απολάβουν ιατρο-νοσηλευτική φροντίδα επιπέδου σε συνθήκες αξιοπρέπειας και σεβασμού της προσωπικότητάς τους. Τα προβλήματα και οι δυσλειτουργίες δε λείπουν και είναι σαφές ότι επιτάθηκαν την τελευταία εξαετία. Πολλά πράγματα χρήζουν αναδιοργάνωσης και επαναπροσδιορισμού, προσαρμογές στις διαμορφωθείσες συνθήκες απαιτούνται, πολλά μπορούν να γίνουν καλύτερα, αλλά πολλά μπορούν να γίνουν και χειρότερα. ...Πολύ χειρότερα.

Merde

Είναι φορές που δεν βρίσκεις τις λέξεις για να εκφράσεις αυτό που νιώθεις ή που θεωρείς τις λέξεις φθηνές, ανεπαρκείς, πολιτικάντικες. Τις λέξεις τις βρήκε ο Θεοδόσης Νικολαίδης, φιλόλογος σε δημόσιο σχολειό της ακριτικής Φλώρινας. Λαλιά γνήσια, ανυπόκριτη, αιχμηρή, βαθειά ανθρώπινη.
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε εδώ.


Είχαν περάσει πολλά χρόνια μετά το χαμό του Ελπήνορα όταν ο Οδυσσέας σημάδεψε το μνήμα του συντρόφου του με ένα κουπί. Έτσι όφειλε ο πολυμήχανος και έτσι έπραξε.

ΟΧΙ

Η τραγικότητα και το ιστορικό βάρος των ημερών που ζούμε επιβάλλουν ευκρινείς και κρυστάλλινες τοποθετήσεις από όλους άνευ αστερίσκων και υποσημειώσεων. Ξεκαθαρίζω λοιπόν εξαρχής τη θέση μου: Η απόφαση του Πρωθυπουργού για διενέργεια δημοψηφίσματος με το συγκεκριμένο έωλο ερώτημα, στον συγκεκριμένο χρόνο και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες και συσχετισμούς δυνάμεων σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο αποτελεί ομολογία κραυγαλέας αποτυχίας, τεκμηριώνει αδιανόητη για πολιτικό ηγέτη ευθυνοφοβία και εκθέτει την χώρα και μια βασανισμένη  και καταταλαιπωρημένη κοινωνία σε πρωτοφανείς στην νεότερη ιστορία μας κινδύνους κοινωνικο-οικονομικού χάους και ενδεχόμενων εθνικών περιπετειών.

Οι άλλοι

Ας ελπίσουμε ότι αυτή η νέα μορφή φασίζοντος αυταρχισμού τελικώς δεν θα περάσει.
Είναι χρέος όλων των δημοκρατών πολιτών να αντισταθούν και να τον αποτρέψουν. Ποντάρουν στο διχασμό, δηλητηριάζουν με τοξικό μίσος το κοινωνικό σώμα, προσπαθούν να τρομοκρατήσουν όποιον σκέφτεται και εκφράζεται ελεύθερα.
...Ο πανικός ποτέ δεν ήταν καλός σύμβουλος...

The thrill is gone

Καλό ταξίδι...

Η Ευρώπη αλλάζει,...εμείς;

Δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές και ενώ ο πρώτος αναγνωριστικός κύκλος διεθνών επαφών της νεοπαγούς κυβέρνησης έχει ολοκληρωθεί, μπορεί κανείς να επιχειρήσει μια κατ'αρχήν αποτίμηση του διαμορφωθέντος σκηνικού, των ισορροπιών και των διαφαινόμενων πιθανών εξελίξεων. Η χρονική πυκνότητα των εξελίξεων,  η κρισιμότητα των διακυβευμάτων, το ασφυκτικά στενό χρονικό πλαίσιο για την επίτευξη συμφωνίας, η ένταση της αντιπαράθεσης με τις φαινομενικά εντελώς ασύμπτωτες θέσεις της ελληνικής και της ευρωπαϊκής πλευράς, οι παραδοσιακά δραματικοί τόνοι των Μ.Μ.Ε., καθώς και η αναπόφευκτη έντονα θυμική διέγερση των Ελλήνων πολιτών συνθέτουν -σε πρώτο επίπεδο- μια εικόνα επαπειλούμενης ρήξης με πιθανώς αμοιβαία καταστρεπτικές συνέπειες.

Η απατηλή γοητεία της βουλησιαρχίας

Η φράση-τσιτάτο «Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις» από τον «Αλχημιστή» του πλέον πολυδιαβασμένου μετά τη Βίβλο (και εξαιρετικά υπερτιμημένου, κατά τα λοιπά δε μετριότατου -κατά την άποψή μου-) Βραζιλιάνου συγγραφέα Paulo Coelho έγινε τις τελευταίες δεκαετίες η πλέον τετριμμένη και κοινότοπη σημαία ενός παιδιάστικα αφελούς βολονταρισμού που υποδύεται, μάλιστα, την πνευματικότητα. Για να είμαστε δίκαιοι, η βουλησιαρχία ή βολονταρισμός (voluntarism από το λατινικό voluntas) συνιστά ένα παλαιό και αξιοπρόσεκτο ρεύμα φιλοσοφικής και θεολογικής (κυρίως) σκέψης που, εκκινώντας από τον μεσαιωνικό θεολόγο John Duns Scotus, φαίνεται πως στη συνέχεια επηρέασε σημαντικούς φιλοσόφους και στοχαστές όπως ο Kant, o Schopenhauer και ο Nietzsche. H κεντρική ιδέα απλή: το συναίσθημα και πιο συγκεκριμένα η βούληση υπερέχει, προηγείται και εν πολλοίς κατευθύνει τη νόηση, τον νου και τη λογική. Πέραν όμως των όποιων φιλοσοφικών ενατενίσεων ή τυχόν προεκτάσεων μπορούν να δοθούν στην ανωτέρω κεντρική ιδέα (που πάντως δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκε...στον μεσαίωνα), η υιοθέτηση της βουλησιαρχίας ως εργαλείου πρόσληψης της πραγματικότητας και αντιμετώπισης των δυσκολιών και των προβλημάτων της ζωής, παρά την ψυχοθεραπευτική (αλλά ανεδαφική) αισιοδοξία που ενδεχομένως εμφυσά, οδηγεί στην πλειονότητα των περιπτώσεων σε αλλεπάλληλες νομοτελειακές απογοητεύσεις. Ο λόγος είναι μάλλον ξεκάθαρος: η εδραία (σχεδόν μεταφυσική) πίστη ότι αρκεί η ισχυρή βούληση για την πραγματοποίηση της επιθυμίας αντί να ενισχύει τη δράση και την πρωτοβουλία , τείνει να αποκοιμίζει, να οδηγεί στον εφησυχασμό και σε μια εν πολλοίς μοιρολατρική παθητικότητα που τελικά απομακρύνει από την επίτευξη του στόχου. Καλώς ή κακώς στον πραγματικό κόσμο η πραγμάτωση των επιθυμιών και η ικανοποίηση των φιλοδοξιών προϋποθέτουν σχεδιασμό, κόπο, επιμονή, στρατηγική, τακτική, μελέτη των ισορροπιών, στάθμιση των εναλλακτικών, ενδεχομένως δε και τύχη. Η ισχύς της βούλησης, όσο σημαντική κι αν είναι,....απλά δεν αρκεί.

Η υπεράσπιση των κοινών (ευρωπαϊκών) αξιών

«Τι είναι ο Ευρωπαίος; 
Είναι αυτός που έχει υποστεί φιλοσοφικά την επίδραση της αρχαίας ορθολογιστικής σκέψης, που έχει ζήσει με την ιουδαϊκοχριστιανική πνευματικότητα κι έχει υποστεί την επίδραση της ρωμαϊκής διοίκησης και των ρωμαϊκών θεσμών. 
Αθήνα, Ιερουσαλήμ και Ρώμη. 
Η κατανόηση, η συνείδηση, ο νόμος.
Χωρίς αυτά δεν υπάρχει Ευρώπη».

                                                                                                                               Paul Valery 
                                                                              (Γάλλος ποιητής και φιλόσοφος, 1871-1945)

Η κτηνώδης δολοφονική επίθεση στο γαλλικό σατυρικό περιοδικό Charlie Hebdo και τα γεγονότα που ακολούθησαν στη γαλλική επικράτεια τις επόμενες ημέρες φέρνουν όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες (και ασφαλώς όχι μόνο τη γαλλική) αντιμέτωπες με τον εφιάλτη μιας ασύμμετρης εσωτερικής απειλής που στοχεύει να πλήξει καίρια τον σκληρό πυρήνα της πολιτισμικής τους υπόστασης: την ανοιχτή, δημοκρατικά θεσμισμένη κοινωνική συγκρότηση σε περιβάλλον νομο-κρατίας. Η επιλογή του στόχου της επίθεσης μόνο τυχαία δεν υπήρξε: εντός της επικράτειας του πλέον ίσως κοσμικού και ανεξίθρησκου ευρωπαϊκού κράτους δολοφονήθηκαν οι συντάκτες ενός σατιρικού, ελευθερόφρονος και ελευθιεριάζοντος περιοδικού. Τίποτα δεν ενοχλεί περισσότερο τον φανατικό από τη σάτιρα, από την χιουμοριστική, πνευματώδη, εικονοκλαστική προσέγγιση της πραγματικότητας.  Η σάτιρα δεν διεγείρει τον αφιονισμένο γιατί -υποτίθεται πως- προσβάλει τα όποια ιερά και όσια του, αλλά κυρίως γιατί τον κάνει να αισθάνεται πνευματικά μειονεκτικός, γιατί υπονομεύει τον ναρκισσισμό της όποιας -συλλογικής- του ιδεοληψίας.