Είναι θέμα αυτογνωσίας

«Δημαγωγούντες εκάστοτε τον ελληνικόν λαόν και καπηλευόμενοι τον πατριωτισμόν, διά να παραστήσωμεν εις αυτόν ότι είναι λαός περιούσιος [...] καταντήσαμεν να πείσωμεν αυτόν ότι εις τον αγώνα του πολιτισμού και εις τον αγώνα της προόδου και εις τον αγώνα της αμίλλης δεν έχει ανάγκην, όπως επικρατήση, να μεταχειρισθή τα ίδια όπλα τα οποία μεταχειρίζονται οι άλλοι λαοί. [...] Πάντα ταύτα κατορθώσαμεν να πείσωμεν τον λαόν ότι ήσαν περιττά. Συγχρόνως αφήσαμεν αυτόν να επαναπαύεται ότι, εάν του λείψουν όλα τα άλλα εφόδια, δύναται όμως, κρατών επάνω εις τον δίσκον της επαιτείας τας παρελθούσας δόξας του, να προσέρχεται εκάστοτε προς τους ισχυρούς εκείνους, οι οποίοι κατ’ άλλον τρόπον εργασθέντες εγένοντο ισχυροί, διά να ζητή υπέρ εαυτού ως επαιτείαν, επί τη βάσει των παλαιών περγαμηνών του, όπως υπερασπίζη τα δίκαιά του.»

                                                                                                                        Ελευθέριος Βενιζέλος

   Eργάζομαι σε ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία της χώρας, ίσως και από τα πλέον διακεκριμμένα στο είδος του ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αποτελεί -ακόμα και μέσα στην κρίση- ένα ευχάριστο και παραγωγικό εργασιακό περιβάλλον για το ιατρικό, νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό του και κυρίως -γιατί αυτή είναι η αποστολή του- ένα υψηλής εξειδίκευσης νοσηλευτικό ίδρυμα, όπου οι ασθενείς μπορούν -κατά το μάλλον ή ήττον- να απολάβουν ιατρο-νοσηλευτική φροντίδα επιπέδου σε συνθήκες αξιοπρέπειας και σεβασμού της προσωπικότητάς τους. Τα προβλήματα και οι δυσλειτουργίες δε λείπουν και είναι σαφές ότι επιτάθηκαν την τελευταία εξαετία. Πολλά πράγματα χρήζουν αναδιοργάνωσης και επαναπροσδιορισμού, προσαρμογές στις διαμορφωθείσες συνθήκες απαιτούνται, πολλά μπορούν να γίνουν καλύτερα, αλλά πολλά μπορούν να γίνουν και χειρότερα. ...Πολύ χειρότερα.

Merde

Είναι φορές που δεν βρίσκεις τις λέξεις για να εκφράσεις αυτό που νιώθεις ή που θεωρείς τις λέξεις φθηνές, ανεπαρκείς, πολιτικάντικες. Τις λέξεις τις βρήκε ο Θεοδόσης Νικολαίδης, φιλόλογος σε δημόσιο σχολειό της ακριτικής Φλώρινας. Λαλιά γνήσια, ανυπόκριτη, αιχμηρή, βαθειά ανθρώπινη.
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε εδώ.


Είχαν περάσει πολλά χρόνια μετά το χαμό του Ελπήνορα όταν ο Οδυσσέας σημάδεψε το μνήμα του συντρόφου του με ένα κουπί. Έτσι όφειλε ο πολυμήχανος και έτσι έπραξε.