Δυσμενής μετάθεση

Ο Νικήτας Κακκαβάς είναι γνωστός στους παλαιότερους αναγνώστες αυτής της διαδικτυακής γωνιάς. Συνάδελφος καρδιολόγος στην ακριτική Φλώρινα, ακάματος εργάτης της επιστήμης και του πνεύματος, πολυτάλαντος, γλωσσικά ευαίσθητος όσο και καταρτισμένος, καλός φίλος.
   Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη συγκίνηση αναγγέλω σήμερα την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής που ανθολόγησε και επιμελήθηκε της "Δυσμενούς μετάθεσης".
Ο τόμος είναι αφιερωμένος στον ποιητή Μίμη Σουλιώτη.

Μια μικρή ποιητική ανθολογία με στίχους που αποτυπώνουν το ακριβές περίγραμμα της ελληνικής επαρχίας, μέσα από το θυμικό πρίσμα και την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του κάθε ποιητή. Μια ποιητική τοπιογραφία για όλα εκείνα τα φωτοευαίσθητα αισθήματα, όπως η ευσυγκινησία, η ονειροπόληση, η διαφορετικότητα, η αξιοπρέπεια της μοναξιάς, που ανθίστανται και λαθροβιώνουν στον σκληρό και δύσβατο μεσημβρινό της ελληνικής επαρχίας.

Ανθολογούνται 140 ποιητές και περισσότερα από 300 ποιήματα. Συνομιλούν ομοτράπεζοι μεγάλοι και αρτεσιανοί ποιητές μαζί με κάποιους που υπήρξαν ολιγογράφοι ή χαρακτηρίζονται ως «ελάσσονες», ενώ ανθολογούνται και ποιήματα άσημα αλλά όχι ασήμαντα από ερασιτέχνες ποιητές «αυτοεκδιδόμενους».

Το...πραγματικό πρόβλημα του Πινόκιο

Συμβαίνει συχνά να εστιάζει κανείς στο προφανές νόημα ή την προφανή ερμηνεία ενός μύθου, μιας δοξασίας ή και ενός γεγονότος ακόμη, και να παραβλέπει λιγότερο προφανή αν και δυνητικά εξίσου ή και περισσότερο σημαντικά συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν από μία ενδελεχέστερη και εναργέστερη προσέγγιση του ιδίου μύθου δοξασίας ή γεγονότος. Η εκ των θεμελιωτών της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας Susan Strange στο έργο της «H υποχώρηση του Κράτους» (Τhe retreat of State) προσεγγίζει τον μύθο του Πινόκιο με μια διαφορετική οπτική. Το πραγματικό λοιπόν πρόβλημα του Πινόκιο δεν ήταν ότι απεκαλύπτετο ψευδόμενος από την επιμήκυνση της μύτης του, δεν ήταν αυτή η -τρόπον τινά- κατάρα του: αυτό εν πολλοίς το κατάλαβε κάποια στιγμή και σταμάτησε τα ψέματα. Το πραγματικό πρόβλημα του μικρού Πινόκιο ξεκίνησε όταν με μαγικό τρόπο μεταμορφώθηκε από ξύλινη μαριονέτα σε μικρό παιδί. Όταν εξαφανίστηκαν τα σχοινάκια που προδιέγραφαν και καθόριζαν τις κινήσεις του, όταν εκλήθη να διαχειριστεί την ελευθερία του και να κάνει τις επιλογές του. Τότε οδηγήθηκε  από το ένα σφάλμα στο άλλο και νομοτελειακά (;) κατέληξε στη γαστέρα του κήτους.

Πως πεθαίνουν οι δημοκρατίες

Αναδημοσιεύω σήμερα μια εξαιρετική συνέντευξη του καθηγητή διακυβέρνησης του Χάρβαρντ Στίβεν Λεβίτσκι στον Παύλο Παυλόπουλο, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καθημερινή (11/03/2018) με αφορμή το βιβλίο που συνέγραψε με τον συνάδελφό του Ντάνιελ Ζίμπλατ «How Democracies Die» («Πως πεθαίνουν οι δημοκρατίες»). Ο καθηγητής Λεβίτσκι περιγράφει με ιδιαίτερη ενάργεια αλλά και απλότητα την παρατηρούμενη σε όλο και περισσότερες χώρες  βραδεία, αθόρυβη και αδιόρατη διολίσθηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε  αυταρχικό απολυταρχικό καθεστώς με κοινοβουλευτικό μανδύα. Η εργαλειοποίηση των δημοψηφισμάτων για θεσμική υπονόμευση της διάκρισης των εξουσιών, η διχαστική ρητορεία, οι διώξεις πολιτικών αντιπάλων, η συνωμοσιολογία, η προσπάθεια ελέγχου των μέσων ενημέρωσης και καθυπόταξης της Δικαιοσύνης και εν τέλει η κυριαρχία κλίματος φόβου και ανελευθερίας χωρίς την τυπική κατάργηση των εκλογών είναι μερικά από τα στάδια της πορείας αργού θανάτου της δημοκρατίας, συχνά με τη «συναίνεση» σημαντικής ή/και παροδικά πλειοψηφικής μερίδας της κοινωνίας. Καμία χώρα δεν φαίνεται να είναι ασφαλής και καμία κοινωνία απόλυτα θωρακισμένη, ακόμα και στον σκληρό πυρήνα της Δύσης. Ο Λεβίτσκι υπογραμμίζει τις ευθύνες των πολιτών και την απόλυτη ανάγκη επαγρύπνησής τους για την προστασία της ουσίας, της ποιότητας ακόμη και της υπόστασης της δημοκρατίας.
   Είναι πάντως ευδιάκριτες οι ομοιότητες των όσων συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια και στην χώρα μας με την περιγραφή που θα διαβάσετε.
Και δυστυχώς είναι βέβαιο πως οι ομοιότητες δεν είναι καθόλου συμπτωματικές....